Op je werk wordt verwacht dat je je fatsoenlijk gedraagt en de ongeschreven omgangsvormen respecteert. Je behandelt anderen netjes, blijft uit elkaars persoonlijke bubbel en vermijdt bot gedrag. Zo voorkom je gedoe en bouw je aan een goede naam op kantoor. Maar hoe weet je wanneer iemand echt te ver is gegaan?
Daar hebben we een voorbeeld van dat het goed illustreert. Het draait om een schoonmaakster en een vergeten tonijnbroodje dat uiteindelijk haar baan kostte. Tijd om dat verhaal even uit te pluizen.
In Engeland werkte de 39-jarige Gabriela via een schoonmaakbedrijf al twee jaar in een advocatenkantoor. Na een belangrijke meeting, waar zoals gebruikelijk hapjes en lunch op tafel kwamen, trof ze een achtergebleven broodje tonijn aan. Ze twijfelde niet en at het op. Haar werkgever vond dat een enorme misstap.
Hoe een broodje tonijn tot ontslag kan uitlopen
Na vergaderingen blijft er op kantoren vaak eten over. We hebben het regelmatig over minder verspillen, en dat is terecht een gevoelig thema. Toch kunnen daar blijkbaar grenzen in zitten. In dit geval begon het allemaal omdat Gabriela een niet-opgeëist broodje opat dat anders waarschijnlijk in de prullenbak was beland.
Haar werkgever bestempelde dat als diefstal en was laaiend. Volgens hen had Gabriela geen enkel recht op het broodje en had ze het moeten laten liggen. Opvallend genoeg gaven de managers van het advocatenkantoor aan dat zij er geen probleem mee hadden en dat ontslag veel te ver ging, maar het schoonmaakbedrijf hield voet bij stuk.
De kernvraag is of dat besluit terecht was. Het schoonmaakbedrijf bleef onwrikbaar: Gabriela moest vertrekken. Dat schoot bij veel mensen in het verkeerde keelgat en leidde tot protest. Het voelt bovendien alsof schoonmakers vaker met twijfelachtige ontslagen te maken krijgen.
Eén broodje eten lijkt misschien onbenullig, maar hier werd een harde grens getrokken. Gabriela had geen toestemming en geen expliciete vrijgave van het eten, en toch nam ze het mee — met ontslag als gevolg. Is dat normaal beleid?
Veel mensen waren het niet met de beslissing eens en lieten van zich horen. Wat vind jij: was het ontslag buiten proportie, of juist begrijpelijk?