Er was eens een president die er van droomde om meer land aan zijn grote rijk toe te voegen. Hij zat lang boven zijn schaakbord te denken hoe hij dit het beste kon doen. Omdat de andere landen wel eens moeilijk konden gaan doen, had hij een trucje bedacht om zijn grote droom te kunnen verwezenlijken. Eerst zorgde hij in eigen land dat hij alle macht naar zich toegetrokken had. Andersdenkenden en lastpakken kregen ‘een functie elders’. Het was natuurlijk ook belangrijk dat zijn volk de juiste informatie zou krijgen over zijn werkwijze en handelen. Om die reden werden alle media een beetje geholpen om al het nieuws en de informatie op een juiste manier uit te leggen.
Daarna was het tijd voor actie. Onder zijn indirecte bevel gingen zijn soldaten, die immers altijd moeten gehoorzamen, het andere land in om de inwoners ergens ‘mee te helpen’ of om ze ergens ‘van te bevrijden’. Dat ging een paar keer goed. Gelukkig deden de andere grote machthebbers in de wereld daar niet al te moeilijk over. Een beetje gezeur hou je altijd wel een beetje maar daar kon hij wel tegen. Het werd tijd voor een volgende zet op het schaakbord: een heel groot land proberen in te lijven. De buitenwereld liet hij geloven dat het gewoon een ‘speciale militaire operatie’ was. Tja, die operatie viel een beetje tegen en liep anders dan gepland. Dat andere land had namelijk veel andere bevriende landen en die kwamen te hulp met kennis, geld, informatiesystemen en wapentuig.
Niet getreurd: de president had nog genoeg troefkaarten zoals olie en gas in zijn bezit. Daar kon hij die vervelende bemoeials wel mee onder druk zetten en dan zouden ze wel afhaken. Het liep toch een tikkeltje anders. De andere landen kwamen het land dat hij wilde hebben steeds meer te hulp. Wat nu? Dan maar even snel een volksraadpleging houden. Daar zou hij de handen wel voor op elkaar krijgen want democratische processen worden altijd wel gewaardeerd door het volk. En gelukkig besloten alle stemmers in zeer grote meerderheid dat ze graag bij zijn grote land wilden horen. Mooi, dat kon geregeld worden. Even een handtekening onder een officieel papier en de annexatie was een feit. Nu zou iedereen wel anders piepen.
Maar nee, hoe kon dit nou? Ze luisterden helemaal niet naar hem. Zijn troepen werden zelfs in ‘zijn’ nieuwe gebied aangevallen. Wat nu? Tja, als mensen niet naar hem wilden luisteren, dan moesten ze maar voelen. Dan maar gewoon alles kapot maken want ik moet dit spel wel winnen, zo dacht hij. Datzelfde idee om te winnen hadden die andere landen echter ook. De bewoners van alle landen wachtten gespannen en lijdzaam af want zij hadden niets meer te vertellen. En zo kon het gebeuren dat het schaakspel voor regeringsleiders nog heel lang voortduurde en niemand wist hoe het afliep. Veel mensen leefden niet lang en niet gelukkig…
