Evelien (34) is moeder van een zesjarige jongen en was laatst behoorlijk over de rooie. Haar zoontje ging na school mee met een klasgenoot en kreeg daar – geloof het of niet – een koekje aangeboden. Terwijl Evelien juist heel duidelijk had doorgegeven wat hij wel en niet mocht eten. Voor veel mensen lijkt dat een onschuldig voorval, maar voor Evelien is het een ander verhaal. Voor haar draait het niet alleen om gezonde gewoontes, maar ook om het respecteren van haar keuzes als ouder.
Het begon als een normale speelafspraak. Zoals altijd had Evelien de moeder van het vriendje een lijstje gegeven met wat oké was en wat niet. Ze had daar goed over nagedacht en helder opgeschreven dat dingen als snoep, koekjes en bepaalde frisdranken niet de bedoeling waren.
Opvoeding en vertrouwen
Die situatie raakte Evelien hard, vooral omdat haar verzoek om de eetregels te volgen gewoon aan de kant was geschoven. Toen haar zoon thuiskwam en blij vertelde over het koekje dat hij had gekregen, kookte ze van binnen. Hoe kan de moeder van dat vriendje zo makkelijk voorbijgaan aan iets wat ze als ouder duidelijk had aangegeven?
Evelien verzint haar regels niet zomaar. “Ik neem de gezondheid van mijn kind serieus,” zegt ze. In dat koekje zaten juist dingen die ze bewust probeert te vermijden. Voor haar is voeding een basis van hoe je een kind grootbrengt. “Een kinderlichaam is kwetsbaar. Wat je erin stopt, heeft meteen invloed op groei en welzijn,” benadrukt ze.
Maar haar teleurstelling ging verder dan dat ene koekje. Ze had erop vertrouwd dat de andere moeder haar verzoek zou respecteren. Het gaat haar om meer dan eten alleen: het gaat om vertrouwen tussen ouders. “Als ik vraag om iets niet te doen, wil ik dat je dat gewoon serieus neemt.” Het gevoel dat dat vertrouwen een knauw heeft gekregen, doet pijn.
Ze blijft zich afvragen hoe je zulke duidelijke afspraken naast je neer kunt leggen. “Als ik aangeef wat mijn zoon wel of niet mag, hoe moeilijk is het dan om je daaraan te houden?” Haar frustratie komt voort uit het idee dat haar opvoedkeuzes makkelijk terzijde zijn geschoven. “Het gaat niet om dat ene koekje,” zegt ze. “Het gaat erom dat iemand denkt beter te weten wat goed is voor mijn kind dan ik.”
Door dit soort momenten merkt Evelien dat niet iedereen dezelfde prioriteiten heeft als het gaat om bewuste voeding en opvoedingsprincipes. “Ik wil niet als overdreven gezien worden, maar ik sta voor iets dat voor mij belangrijk is: de gezondheid van mijn kind.”
Voor de toekomst hoopt ze dat andere ouders meer begrip tonen en haar afspraken respecteren. Ze blijft bij haar overtuigingen, ook na deze ervaring. “Ik snap dat niet iedereen even strikt is als ik. Maar als je specifiek hoort wat een kind wel of niet mag, dan volg je dat gewoon,” zegt ze, hoorbaar gefrustreerd.
Evelien droomt van een omgeving waarin ouders elkaars keuzes steunen, ook als die niet overeenkomen met de eigen ideeën. “Hoe kunnen we van kinderen vragen om respectvol met elkaar om te gaan als wij dat zelf niet doen?” Ze hoopt dat haar verhaal anderen aan het denken zet over de keuzes die voor kinderen worden gemaakt.