Rozemarijn gaat het liefst samen met haar man, Pieter-Paul, lekker uit eten. Ze kiezen vaak voor adressen die in de Michelingids staan, want dat voelt bijna altijd als een kwaliteitsstempel, zegt ze. Als ze weg zijn, blijven hun dochters van 3 en 5 thuis bij een oppas. “Dan kunnen wij ons tegoed doen aan een zevengangendiner met bijpassende wijnen, terwijl de oppas met de kids een pizza deelt. Iedereen blij,” grinnikt Rozemarijn.
De meiden vinden zo’n avond zonder ouders meestal prima, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen. “Kids van die leeftijd meenemen naar een sterrenzaak vinden we nog net wat te vroeg,” vertelt Rozemarijn. “Maar voor een lunch schuiven ze regelmatig aan.” Dan kiezen zij en Pieter-Paul voor twee gangen en eten de kinderen vrolijk mee. Meestal gaat dat heel netjes en krijgen ze zelfs wel eens complimenten van andere gasten over hoe goed de kinderen zich gedragen.
Toch gaat het niet altijd van een leien dakje. Een keer kwam hun oudste in een eetcafé binnen met een flinke portie chagrijn. “Niks deugde, en het restaurant was ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig hielp het personeel meteen met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de sfeer snel kantelde en niemand er echt last van had.
Een Pijnlijk Voorval
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro liep het mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads liepen we naar binnen,” vertelt Rozemarijn. Al snel voelde ze afkeurende blikken, vooral van een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste vroeg nét iets te luid waarom die mevrouw zo boos keek,” lacht Rozemarijn achteraf, terwijl ze dacht: wat een zuurpruim.
Het was ook duidelijk dat het personeel niet erg enthousiast werd van hun komst. Ondanks een dure fles wijn weigerde de keuken iets kindvriendelijks te maken. “We mochten voor de kinderen gewoon iets van de kaart kiezen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. De gekozen gerechten vielen niet in de smaak en de waterlanders kwamen.
Er werd van alles geprobeerd om de boel te sussen, maar het gehuil ging over in geschreeuw en uiteindelijk lagen ze over de grond te rollen. Pieter-Paul liep met hen de gang in om ze tot rust te brengen. “Ik vroeg nog eens of ze alsjeblieft een portie friet konden bakken,” vertelt Rozemarijn wanhopig. Toen stapte een jonge medewerker op hen af met de boodschap dat andere gasten last van de kinderen hadden.
Met grote ogen kregen ze de rekening en het verzoek om te vertrekken. “Verbijsterd en boos ben ik met de dure fles wijn in mijn tas naar buiten gelopen,” zegt ze. De volgende dag belde de eigenaar om zijn excuses aan te bieden. Dit had nooit zo mogen gaan, gaf hij toe. Ze kregen het diner en de wijn terugbetaald en werden uitgenodigd voor een diner met z’n tweeën.