Eva is 23 en draagt al jaren het emotionele gewicht van een vader die inmiddels 78 is. Dat grote leeftijdsverschil heeft hun band in de loop van de tijd flink gevormd.
“Ik snap niet waarom hij zo laat nog een kind wilde,” zegt Eva met hoorbare ergernis. Voor haar is het lastig te accepteren dat haar vader niet meer midden in het leven staat, maar juist te maken heeft met de beperkingen die bij zijn leeftijd horen.
Vanaf haar kindertijd merkte Eva al dat haar leven anders liep dan dat van haar vrienden. “Andere vaders zijn zo energiek en doen van alles met hun kinderen. Het steekt dat mijn vader dat niet kan,” geeft ze eerlijk toe.
Haar vader kreeg haar pas na zijn 55e, en vaak voelt het alsof hij niet kan meekomen met de drive en levendigheid van jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden met vaders die vol ideeën zitten en nog overal voor te porren zijn. Bij mijn vader ligt die periode achter hem.”
Een groot deel van Eva’s boosheid komt voort uit gemis—het gevoel dat ze iets waardevols niet heeft gehad doordat haar vader ouder is. Waar anderen zonder moeite een weekendje weggaan met hun vader of samen sporten, loopt zij tegen zijn fysieke grenzen aan.
“Het voelt soms gewoon oneerlijk,” zegt ze. “Alsof er een stukje van mijn jeugd ontbrak.” Ze snapt dat haar vader destijds zijn redenen had om op latere leeftijd nog een kind te krijgen, maar het knagende gevoel blijft dat ze een deel heeft moeten inleveren.
Ook maakt de toekomst haar onrustig. “Het idee dat we misschien nog maar beperkt tijd samen hebben, maakt me bang. Nu ik zelf ouder word, komt dat besef alleen maar harder binnen.”
De gedachte dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, doet pijn en wekt tegelijk boosheid op. Voor haar blijft het onbegrijpelijk waarom hij zo laat nog voor het vaderschap koos, met alle gevolgen voor haar als kind.
Eva’s zorgen over later
Eva’s frustraties gaan niet alleen over de beperkte energie die haar vader kan opbrengen. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Spontaan op reis gaan of een lange wandeling maken zoals ik zou willen zit er niet in. We moeten altijd rekening houden met wat hij aankan,” vertelt ze. Dat zijn grenzen waar je niet voor kiest, en dat kan wrang aanvoelen.
Als Eva hierover met vrienden praat, merkt ze dat ze zich vaak inhoudt. “Als ik ze hoor over de dingen die zij met hun ouders doen, realiseer ik me dat ik daar niet in mee kan.” Dat steekt, juist omdat het buiten haar invloed ligt. De frustratie voelt soms bijna als schuld—alsof ze ondankbaar is—terwijl ze eigenlijk alleen verlangt naar een gewone vader-dochterband.
Lange tijd sprak Eva haar gevoelens niet uit, maar steeds duidelijker ziet ze dat ze een manier moet vinden om hiermee om te gaan. Haar vader is er, en ondanks zijn leeftijd geeft hij liefde en steun. Toch blijft het idee hangen dat ze misschien meer uit hun relatie had kunnen halen als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afschrijven of ondankbaar overkomen, maar ik wil wel eerlijk blijven naar mezelf,” zegt Eva. Het verdriet en het verlies zijn ingewikkeld en moeilijk te plaatsen. Tegelijk wil ze hem niet laten merken hoe diep het zit. Ze beseft dat deze situatie haar uniek heeft gevormd, en hoopt dat ze gaandeweg een manier vindt om ermee te leven.