“Dit is een restaurant, geen speelplaats,” zegt Jan, 51 jaar, met een mix van trots en ergernis. De tent draait als een trein, de keuken staat op volle stoom, maar één ding begon hem steeds meer te irriteren: schreeuwende kinderen tussen de eters.
In alle rust eten lukt niet meer
Jan heeft al vijftien jaar een restaurant in het centrum van een middelgrote stad. Het concept is simpel: goed eten, mooie wijnen en een relaxte sfeer. Die rust werd echter steeds vaker doorbroken door jonge gezinnen. “Kinderen die rondjes rennen, gillen of met friet smijten – dat past hier niet,” legt hij uit. “Mijn gasten willen van hun diner genieten, niet van een kleintje dat onder de tafel door kruipt.”
Een gedurfd besluit
Na maanden van ergernis hakte Jan een knoop door waar veel ondernemers voor terugschrikken: vanaf 19.00 uur zijn kinderen niet meer welkom in zijn restaurant. Overdag en vroeg in de avond kan iedereen terecht, maar zodra het diner echt begint, is het volwassenentijd. “Ik wil dat je rustig kunt eten, praten en genieten. Dat lukt niet met gekrijs op de achtergrond.”
Geen massakantine, maar een restaurant met stijl
Volgens Jan is zijn zaak niet de plek voor drukke gezinnen. “Ik heb respect voor ouders, maar niet iedereen zit tijdens een diner te wachten op een halve kinderopvang. Er zijn genoeg familierestaurants waar kinderen prima terechtkunnen. Hier draait het om sfeer, niet om patat en kleurplaten.”
Hij benadrukt dat het niets met een hekel aan kinderen te maken heeft. “Ik heb kleinkinderen, ik weet hoe levendig ze kunnen zijn. Maar voor alles is een tijd en plaats. Na 19.00 uur kies ik voor rust.”
De reacties lopen uiteen
Het besluit leverde direct veel reacties op. Sommigen prijzen Jan om zijn lef. Op sociale media noemen klanten het een verademing. “Eindelijk ergens waar je ongestoord kunt eten,” schrijft iemand. Een andere vaste gast zegt: “Je betaalt voor kwaliteit, niet voor chaos.”
Toch is er ook felle kritiek. “Wat een kinderhaat,” schrijft een moeder op Facebook. “Alsof kinderen niet bij een normale maaltijd mogen aanschuiven.” Anderen vinden dat Jan onterecht mensen buitensluit en spreken van “asociaal onderscheid”.
Jan laat zich niet gek maken
Hij laat zich er niet door van de wijs brengen. “Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Maar sinds deze regel is de sfeer in het restaurant juist verbeterd. Gasten blijven langer zitten, het team is relaxter en het geluidsniveau is eindelijk prettig.”
Volgens Jan draait het om respect, niet om uitsluiting. “Als een volwassene te luid is, spreken we die ook aan. Kleine kinderen begrijpen dat nog niet altijd. En het is niet eerlijk om ouders voortdurend te vragen ze stil te houden. Dan kies ik liever voor duidelijkheid.”
Het gaat ook om de beleving
Voor veel gasten is uit eten gaan een beleving, zegt Jan. “Je wilt je even volwassen voelen: mooie gerechten, goede wijn, een kalme sfeer. Als er dan een kind begint te krijsen, is dat moment weg. De beste chef kan niet opboksen tegen dat geluid.”
Wat vind jij?
Vind je Jans besluit moedig of oneerlijk? Moet een restaurant gastvrij zijn voor iedereen, of mag een ondernemer zelf bepalen voor wie zijn zaak bedoeld is?
Voorstanders noemen het een logische keuze: “Niet elk restaurant hoeft kindvriendelijk te zijn.” Tegenstanders vinden het discriminerend: “Kinderen horen bij het leven – ook na zeven uur.”
Jan zelf blijft onverstoorbaar. “Ik wil gewoon dat mijn gasten zonder stress kunnen eten. Is dat echt te veel gevraagd?” zegt hij met een glimlach. “Wie dat snapt, is hier welkom. Alleen dan wel zonder kinderwagen.”