Een menselijke blik op een historische nacht
Ruim vijfentwintig jaar na het tragische ongeluk in Parijs heeft de Franse brandweerman die als eerste bij prinses Diana was, haar laatste woorden openbaar gemaakt. Zijn verhaal geeft een intiem, persoonlijk raam op die nacht in de Pont de l’Alma-tunnel. Je ziet ineens niet de legende, maar een geschrokken vrouw die probeert te bevatten wat er net is gebeurd. Die breekbaarheid maakt het drama misschien nog aangrijpender dan je het je herinnert.
De nacht van 31 augustus 1997
Laat op de avond zaten Diana, haar partner Dodi Fayed en chauffeur Henri Paul in een Mercedes-Benz S280, terwijl paparazzi hen achtervolgden. Het tempo lag hoog en later bleek dat de chauffeur onder invloed was. In een oogwenk ging het mis: de wagen ramde een betonnen pijler. Henri Paul en Dodi overleden ter plaatse. Diana raakte zwaar gewond, maar was nog aanspreekbaar. Lijfwacht Trevor Rees-Jones overleefde met ernstig letsel.
De hulpdiensten kwamen razendsnel aan. Voor de brandweer leek het eerst een zware, maar willekeurige crash. Pas toen de hectiek wat afnam, drong door wie de vrouw was die ze uit het verwrongen wrak probeerden te bevrijden.
Minuten van chaos en hoop
Xavier Gourmelon, een doorgewinterde brandweerman, stapte de tunnel in en trof een beeld aan dat je niet vergeet: gillende sirenes, verkreukeld staal, korte bevelen over en weer. Hij sprak de gewonde vrouw rustig toe. Ze was onrustig, verloor even het bewustzijn en kwam daarna weer bij. Toen haar hart plots stopte, startte het team direct met reanimeren. Na ongeveer twintig seconden borstcompressies kwam er weer een polsslag. Dat gaf net genoeg tijd om haar gestabiliseerd in de ambulance te krijgen.
Wat Diana volgens de redder zei
Gourmelon realiseerde zich pas later, op het politiebureau, dat de vrouw in de auto prinses Diana was. Eén zin is hem altijd bijgebleven, uitgesproken in een helder moment: “Oh mijn God, wat is er gebeurd?” Jarenlang hield hij dat voor zichzelf. Door het recent te delen, laat hij zien dat zelfs iemand met een koninklijke status in zo’n extremiteit vooral mens is: bang, verward en zoekend naar houvast.
Van voorzichtige opluchting naar onherstelbaar verlies
In de ambulance dacht Gourmelon even dat het misschien zou meevallen. Hij zag vooral letsel aan de schouder en weinig bloedverlies, wat hoop gaf. In het Pitié-Salpêtrière-ziekenhuis bleek de werkelijkheid anders: ernstige inwendige verwondingen, waaronder beschadigde bloedvaten die je aan de buitenkant niet meteen herkent. Rond vier uur ’s ochtends kreeg Diana opnieuw een hartstilstand. Ondanks alle inspanningen van het medische team overleed ze.
Voor de eerste hulpverleners kwam dat nieuws hard aan. Het is een confronterende les die je vaker ziet bij zware ongevallen: wat van buiten relatief meevalt, kan van binnen levensgevaarlijk zijn.
Wat onderzoeken later vaststelden
De Franse autoriteiten concludeerden dat chauffeur Henri Paul onder invloed was en veel te hard reed. Het Britse onderzoek, Operation Paget, bestempelde het uiteindelijk als onwettige doodslag door grove nalatigheid. Een pijnlijk detail: niemand in de auto droeg een gordel. Veiligheidsexperts noemen dat een bepalende factor voor de ernst van het letsel. De combinatie van snelheid, intoxicatie en het ontbreken van gordels bleek fataal—een tragisch patroon dat vaker voorkomt.
Privéleven, scheiding en een onheilspellende notitie
De relatie tussen Diana en Dodi ontstond in de zomer van 1997, kort nadat haar turbulente scheiding van prins Charles officieel was afgerond. Het sprookjeshuwelijk brokkelde al sinds 1992 af en werd in 1996 beëindigd. Diana verloor de aanspreektitel Hare Koninklijke Hoogheid, maar bleef Prinses van Wales.
Uit die periode stamt ook een notitie uit 1995 waarin ze haar vrees voor een noodlottig einde opschreef. Die tekst voedt nog altijd speculatie, maar toont vooral in wat voor emotionele storm ze leefde. Als je terugkijkt op die laatste zomer, wordt het tragische slot alleen maar schrijnender.
