Ik snap er geen snars van. Het is zomer, ik heb vakantie, m’n ouders zijn weg en m’n huis is tijdelijk omgetoverd tot een feestparadijs. Elke avond komen er vrienden langs, muziek aan, drankjes koud en de sfeer is geweldig. Maar daar komt ze weer aan: buurvrouw Mathilde.
Mathilde, een dame van ergens in de zestig, met een permanente frons en een enorme liefde voor klagen. Sinds mijn ouders naar Spanje zijn vertrokken drie weken geleden, heb ik haar zure gezicht al vijf keer voor het raam gezien. En minstens twee keer heeft ze de politie gebeld. Waarvoor? Geluid na tienen. Serieus?
Het voelt alsof ik in een seniorencomplex woon. Dit is gewoon een woonwijk, geen bakermat van stilte in Tibet. En als je écht rust zoekt, ga dan in een hutje op de Veluwe wonen. Niet naast een twintiger met een sociaal leven.
Ik ben echt geen enige student in Nederland die wil genieten van zijn vakantie. Maar volgens Mathilde kan dat niet. Volgens haar “ramt die JBL-speaker door mijn muren”. Sorry hoor, maar als jouw muren zo dun zijn dat ze alles doorlaten, is dat niet mijn probleem. Misschien moet je investeren in goede isolatie, in plaats van in zure wijn.
De politie kwam gewoon even langs, keek rond en vertelde dat het “vervelend” was, maar dat ze niets konden doen zolang het niet voor de hele buurt een probleem was. En dat is niet zo. Mijn andere buren? Die feesten gezellig mee. Mathilde is gewoon jaloers.
Ze heeft niks anders om handen. Geen vrienden, geen hobby’s, alleen haar kat en gezeur. Misschien moet ze eens nadenken waarom niemand haar uitnodigt voor iets. Hint: het ligt niet aan ons.
Ik begrijp überhaupt niet waarom er strikte regels zijn over geluid na tienen. Alsof iedereen moet slapen op dat exacte moment. Mensen zijn toch verschillend? Sommigen werken nachtdiensten, anderen hebben kinderen, ik heb feestjes. Vrijheid, toch?
En weet je wat? Als ze er echt last van heeft, is het simpel: verhuis. Nederland heeft genoeg rustige plekjes. Ga ergens naartoe in Drenthe, op een dijk met alleen schapen als buren. Daar hoor je hoogstens een blatend lammetje, geen muziek.
Tot die tijd ga ik gewoon door. Mijn ouders zijn nog tien dagen weg en ik ben niet van plan als een kluizenaar te leven. Elke avond is een kans voor leuke herinneringen. En die maak je niet in stilte, maar met het volume op festivalniveau.
En aangezien de politie toch niks onderneemt, zie ik geen reden om te stoppen. Regels zijn blijkbaar alleen voor wie ze strikt wil volgen. Ik volg m’n eigen logica: leven en laten leven. Of in haar geval: leven en vertrekken.
Dus, lieve Mathilde, als jij na tienen absolute stilte wilt, ben je hier aan het verkeerde adres. De stad is geen retraitecentrum. Mijn muziek wordt niet zachter. Mijn vrienden blijven komen. En jij? Misschien moet jij eens goed nadenken of deze plek nog wel bij je past.
Want eerlijk gezegd, ga ik me niet aanpassen aan iemand die zich niet openstelt voor de wereld om haar heen. Het is 2025. Mensen leven langer, luider en vrijer. Wen eraan. Of verhuis.
Wat denk jij? Zou Stefan zich moeten aanpassen of moet Mathilde eruit? Laat het hier beneden weten in de reacties!
