Ouders zijn meestal de mensen aan wie je het meest gehecht bent. Ze zetten je op de wereld, voeden je op, moedigen je plannen aan en zijn er met emotionele én financiële steun terwijl je groot wordt. Ze zouden tot het uiterste gaan voor hun kinderen. Toch komt er een moment waarop je losser raakt, je eigen pad kiest en op eigen benen gaat staan. En hoewel ze altijd ergens in de buurt blijven om bij te springen, blijft de vraag: hoe ver reikt hun verantwoordelijkheid om te helpen? Precies daar liep de dochter in dit verhaal op vast, dus vroeg ze het internet om raad.
In een kwestie rond familie en geld deelde een dochter waar ze mee worstelde. “Ik twijfel of ik een verschrikkelijk mens ben,” begon ze. “Als dat zo is, zeg het dan maar. Laat me het uitleggen. Ik kom uit een doorsnee middenklassegezin. We kwamen niets tekort, alles wat we nodig hadden was er. Met de jaren, deels door geluk en vooral door keihard werken, zijn mijn ouders erg welgesteld geworden. Ze verdienen enorme bedragen per jaar, hebben twee huizen – eentje voor zichzelf en eentje dat ze verhuren – en blijven slimme investeringen doen,” vertelde ze.
Zelf woont ze al lang niet meer thuis. Ze heeft een baan, een eigen huis, een partner en kinderen. Maar financieel gaat het niet bepaald soepel. Samen werken ze fulltime, en stoppen kan niet door de hypotheek en andere vaste lasten. Het geld blijft krap; niet omdat ze in armoede leven, maar omdat er extra kosten voor de kinderen zijn. “Ons grootste probleem is dat we niets kunnen sparen voor later. Alles gaat op, vooral aan de kids. Ik weet dat veel mensen dit herkennen,” legde ze uit.
Hoe ver gaat financiële steun van je ouders?
“Hier wordt het lastig,” zei ze. “Is het verkeerd dat ik mezelf afvraag of mijn ouders ons zouden kunnen bijspringen? Ik zie leeftijdsgenoten zonder gêne om hulp vragen en die steun ook krijgen. En dan vraag ik me af waarom mijn ouders, die precies weten hoe het bij ons zit, nooit uit zichzelf hulp aanbieden. Ik besef dat ik nergens recht op heb, en ze hebben me vroeger heus al vaker geholpen. Maar het doet pijn. Wij ploeteren en zij hebben zó veel, dat ze ons met gemak wat lucht zouden kunnen geven. Ik weet zeker dat ik mijn kinderen altijd zou helpen. Is het raar dat ik zo denk?”
Veel lezers reageerden kritisch op haar ouders. Velen zeiden dat ze, als ze zelf zo vermogend waren, hun kind zonder aarzeling financieel zouden ondersteunen. Het zou hen immers weinig kosten, en het zou hun dochter rust geven. Waarom wachten tot er expliciet om gevraagd wordt, in plaats van zelf iets aan te bieden?
Anderen gaven haar een concreet advies: “Als je ouders niet uit zichzelf bewegen, vraag er dan gewoon om. Ze kunnen niet blijven doen alsof ze het niet zien.” En verrassend veel mensen vertelden dat ze soortgelijke situaties hadden meegemaakt.
Wat vind jij dat deze ouders zouden moeten doen? Is het redelijk om, ook als volwassene, je ouders om financiële steun te vragen? Deel je mening en ervaringen in de reacties.