Willem is 62, met pensioen en woont in een klein dorp. Al weken ligt hij te piekeren, zo erg dat hij er ’s nachts wakker van ligt. Zijn buurman, met wie hij altijd prima kan opschieten, wil de oude schutting tussen hun tuinen vervangen. Klinkt simpel, maar voor Willem is het allesbehalve eenvoudig.
Hij woont al ruim twintig jaar in een bescheiden rijtjeshuis met een knus tuintje. Dat huis is het resultaat van jaren ploeteren. “Toen mijn vrouw en ik hier introkken, voelde het alsof alles op z’n plek viel: een eigen plek, een prettige straat en fijne mensen om je heen,” zegt Willem.
Maar het leven ziet er inmiddels anders uit. Sinds het overlijden van zijn vrouw voelt hij zich vaak alleen en overweldigd door alles wat er bij een huis komt kijken. Zijn jongere buurman zit midden in de drukte van een groeiend gezin en heeft logischerwijs andere dingen aan zijn hoofd. “Hij werkt hard en is altijd bezig zijn huis en tuin mooier en veiliger te maken. Met kleine kinderen wil je dat het gewoon goed geregeld is,” legt Willem uit.
De gezamenlijke erfafscheiding staat er beroerd bij: planken wiebelen, het hout is op plekken rot en verweerd. “Mijn buurman stelde voor om een nieuwe, onderhoudsarme schutting van composiet te plaatsen. Ziet er strak uit en gaat lang mee — dat snap ik wel. Maar toen hij met de prijs kwam, schrok ik enorm,” vertelt Willem.
Geldzorgen en emotionele druk
“Ik moet rondkomen van mijn pensioen en met alles wat duurder wordt, heb ik geen speling voor dit soort bedragen.” De kosten lopen in de duizenden euro’s en dat kan hij simpelweg niet ophoesten. “Ik heb mijn hele leven hard gewerkt, maar het pensioen is mager en alles blijft stijgen. Elke euro moet ik omdraaien,” zegt hij.
Willem zit klem: hij wil de band met zijn buurman goed houden, maar meebetalen lukt niet. “Ik heb uitgelegd dat het financieel niet gaat, maar ik had het idee dat hij het niet helemaal voelde. Hij is zo met zijn plannen bezig dat hij misschien niet ziet hoe anders onze situatie is,” zegt Willem.
Er is ook die sociale druk. “Je wilt niet die ene buur zijn die dwarsligt, maar ik moet ook voor mezelf zorgen. Ik weet gewoon niet wat wijs is,” verzucht hij. “Ik heb zelfs gedacht: laat hem het dan helemaal regelen als hij het zo graag wil. Maar dat voelt ook verkeerd, alsof ik iemand tot last ben.”
Het is niet alleen een geldkwestie; het raakt hem ook emotioneel. In zijn eigen huis voelt hij zich soms machteloos en alleen. “Vroeger vroeg ik mijn vrouw om raad. Zij had altijd een nuchtere blik. Nu mis ik dat en voel ik me soms stuurloos,” bekent hij.
Toch probeert hij hoopvol te blijven. “Misschien kunnen we een tussenoplossing vinden, bijvoorbeeld alleen de slechtste stukken vervangen. Of ik kijk of ik ergens een klein bedrag kan vrijmaken. Maar makkelijk is het niet,” zegt hij met een zucht. “Ik hoop vooral dat we samen iets vinden waar we allebei mee kunnen leven.”
Willems verhaal staat niet op zichzelf en laat zien waar veel ouderen tegenaan lopen. Het laat ook zien hoe belangrijk het is om goed met elkaar te praten en elkaars situatie te begrijpen, zeker als je zo verschillend in het leven staat. “We willen allemaal prettig wonen, zonder dat het een bron van stress of gedoe wordt,” besluit Willem. Ondanks alles blijft hij uitzien naar een rustige, redelijke oplossing.