Als vader die afhankelijk is van een bijstandsuitkering was het aanschaffen van een fatbike een flinke investering. Eerlijk gezegd ging het eigenlijk mijn financiële mogelijkheden te boven. Toch vond ik het belangrijk dat mijn zoon, Hamza, die bijzondere vrijheid van fietsen zou kunnen ervaren. Dus begon ik iedere week een klein beetje geld opzij te leggen. Ik struinde parken en fietspaden af, op zoek naar statiegeldflessen en -blikjes.
Het was niet altijd gemakkelijk en soms behoorlijk vermoeiend, maar telkens als ik dacht aan de glans in Hamza’s ogen, kreeg ik weer de energie om door te gaan. Elke euro die ik verzamelde, bracht ons dichter bij het doelbedrag.
Uiteindelijk was de dag daar dat we genoeg bij elkaar hadden gespaard en samen gingen we de fatbike kopen. Hamza’s gelukkige gezicht was echt onbetaalbaar. Voor hem was deze fiets niet zomaar een cadeau; het was het resultaat van doorzettingsvermogen en inzet. Hij begreep dat deze bike een symbool was van zijn groei naar zelfstandigheid.
Nieuwe Wet ten Aanzien van Fatbikes
Nu speelt er echter een nieuwe ontwikkeling. Er gaan verhalen rond dat de overheid overweegt om een minimumleeftijd in te stellen voor het gebruik van fatbikes. Dit idee maakt me ongerust, want de vrijheid die Hamza nu ervaart, zou in gevaar kunnen komen. Als de wet erdoor komt, mag hij misschien niet meer fietsen en moet hij de bus nemen. Het idee dat zijn blije fietstochtjes zouden kunnen wegvallen, doet pijn.
Voor hem betekent die bike meer dan alleen een vervoermiddel. Het is een manier om zelfstandigheid en verantwoordelijkheid te leren. Het vooruitzicht dat zulke waardevolle lessen door regelgeving verloren kunnen gaan, stemt me somber. Waarvoor zou één regel voor iedereen moeten gelden?
Ik snap dat veiligheid een hoge prioriteit heeft en dat er ongelukken met fatbikes zijn gebeurd. Hamza rijdt echter altijd voorzichtig en samen hebben we de verkeersregels goed doorgenomen. Waarom zouden kinderen zoals hij de dupe moeten worden van de fouten van anderen? Het voelt alsof er geen ruimte is voor kinderen die wél verantwoord kunnen fietsen.
Wij als gezin hebben niet veel geld, dus hem elke dag met de auto naar school brengen is voor ons geen optie. Natuurlijk is er openbaar vervoer, maar Hamza heeft zoveel meer plezier in zijn fietstocht. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als een beperkende stap achteruit in zijn vrijheid.
De regels voor fatbikes worden steeds strenger, zonder ruimte voor uitzonderingen en zonder vertrouwen in het oordeel van ouders. Hamza heeft laten zien dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt. Dat zou juist aangemoedigd moeten worden in plaats van ontmoedigd. Regels die zulke initiatieven belemmeren, maken het moeilijker voor ouders om deze waarden door te geven.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen leren wat verder gaat dan alleen regeltjes: zelfstandig keuzes maken, respect voor anderen en verantwoordelijkheid dragen. De overheid zou vertrouwen moeten hebben in ouders dat wij het beste voorhebben met onze kinderen.
De mogelijke nieuwe wetgeving doet me beseffen dat onze samenleving jongeren vaak te veel beperkt. Beleid zou verder moeten kijken dan alleen maar regels en kansen bieden voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
