Elke ochtend vertrekt de elfjarige Hamza met trots op zijn fatbike naar school. Deze fiets is voor hem niet zomaar een manier om zich te verplaatsen; het is een symbool van vrijheid, zelfstandigheid en het volwassen worden. Voor zijn vader, met een bescheiden inkomen, was het aanschaft van de fatbike geen makkelijke opgave. Het vergde zuinigheid, flesjes verzamelen en doorzetten, puur om ervoor te zorgen dat zijn zoon iets kreeg dat verder ging dan alleen materieel bezit.
Vrijheid heeft een prijs
Toen Hamza eindelijk zijn fatbike kreeg, kon zijn geluk niet op. Het ging niet alleen om het in bezit hebben van iets moois, maar ook om het gevoel dat hij iets heel waardevols had bereikt. Hij leert verantwoordelijk te zijn, zich veilig door het verkeer te bewegen en ontwikkelt zelfvertrouwen. Voor hem is deze dagelijkse fietstocht een uitvoeren van zelfstandigheid. Helaas komt deze vrijheid nu onder druk te staan door een nieuwe wet die een minimumleeftijd voor fatbikegebruik zou vereisen, en die zijn dagelijkse fietstocht kan beperken.
De persoonlijke kant van wetten
De aandacht voor ongevallen met fatbikes neemt toe, en de zorgen zijn begrijpelijk. Sommige jongeren rijden onvoorzichtig en brengen zichzelf en anderen in gevaar. Dit betekent echter niet dat alle kinderen niet geschikt zijn om een fatbike te besturen. Hamza kent de verkeersregels, rijdt verantwoord en heeft al bewezen goed om te kunnen gaan met de verantwoordelijkheid. Een algemene leeftijdsgrens houdt geen rekening met deze nuances.
Wat de regels niet vangen
Voor het gezin van Hamza biedt de fatbike ook praktische voordelen. Zonder auto is het een handige, betaalbare manier om op school te komen. De bus nemen zou niet alleen meer tijd in beslag nemen, maar Hamza ook zijn dagelijkse dosis beweging, vrijheid en plezier ontzeggen. Een wet die bedoeld is om te beschermen, zou hier juist iets kostbaars wegnemen.
Verantwoordelijkheid voel je door het te doen
In onze samenleving maken we vaak regels gebaseerd op incidenten in plaats van op vertrouwen. Hierdoor ontnemen we kinderen als Hamza de kans om te groeien in hun zelfstandigheid. Je leert verantwoordelijkheid niet vanuit de bus, maar op de fiets, door verkeerssituaties te beleven. Ouders willen hun kinderen waarden zoals respect, veiligheid en onafhankelijkheid bijbrengen. Dat lukt alleen als je hen de ruimte geeft om praktijkervaring op te doen.
Meer dan een fiets
Hamza’s fatbike is niet zomaar een vervoersmiddel. Het is het resultaat van doorbijten, vertrouwen en persoonlijke groei. Het laat zien wat bereikt kan worden, zelfs met beperkte middelen. Een algemene wet zou dit zomaar kunnen uitwissen. Het is belangrijk om regels met een genuanceerde blik te benaderen en ruimte te laten voor ouders en kinderen die laten zien dat het wel mogelijk is om veilig en verantwoord met een fatbike om te gaan.
