Op de tafel ligt een metalen dingetje. Klein en handzaam, maar verrassend zwaar voor het formaat. Aan de zijkant zit een slinger en bovenop een langwerpige sleuf met een opening die doet denken aan een sleuteltje of iets ouderwets gereedschap. Je ziet dat het vaak gebruikt is: krasjes, doffe plekken, wat slijtage hier en daar.
Kijk je er met een moderne blik naar, dan lijkt het iets uit een gereedschapskist. Misschien voor je fiets? Een los onderdeel van een oude machine? Of gewoon zo’n mysterieus stuk metaal dat je in opa’s schuur zou vinden?
Maar wie wat meer jaren op de teller heeft, herkent ’m direct. Niet uit een boek, maar uit eigen gebruik.
Het is:
Een blikopener, speciaal bedoeld voor blikken met vlees, vis of worst. Uit de tijd dat blikken nog geen treklip hadden en een maaltijd uit blik heel normaal was – soms zelfs een beetje luxe. Dit type had een draaislinger met een ovale uitsparing. Je haakte het lipje van het blik in die opening en begon te draaien. Niet één slag, maar stukje voor stukje rondom, tot het metaal meegaf en de deksel, net als bij een sardineblik, oprolde.
Voor veel mensen triggert dit ding pure nostalgie. De voorraadkast bij oma vol conserven. Zaterdagmiddagen waarop er ineens rundvleessalade of leverpastei op tafel stond, rechtstreeks uit het blik. Zomerkampen waar de leiding met zo’n opener grote blikken worst open draaide voor de lunch.
Nu kom je zulke apparaten bijna niet meer tegen. Bijna alles heeft een treklip of bestel je met een paar tikken. Toch vertelt dit stuk gereedschap een ander verhaal: over geduld, eenvoud en een keuken waarin elke handeling nog even aandacht kreeg.