Dagen die in een roes voorbijschoten
Het voelde alsof ik de hele dag maar door bleef gaan.
Werk, kids, koken, was draaien, helpen met huiswerk — en aan het einde uitgeput in bed ploffen.
Ik was 44, moeder van drie, en het leek alsof de klok me steeds inhaalde.
Tussen al die hectiek was er één vaste factor: mijn moeder.
Ze belde me elke dag.
Vaak precies op momenten dat het níet uitkwam.
Met die zachte stem van haar:
“Hé lieverd, hoe is het vandaag met je?”
Ze praatte over haar planten, de buurvrouw, het weer. Van die kleinigheden.
Dingen die ik toen onbelangrijk vond — maar die nu de wereld voor me betekenen.
De woorden die ik niet meer kan inslikken
Op een avond, middenin de hectiek van werk en gezin, ging de telefoon weer.
Ik zuchtte, voelde irritatie opkomen en zei harder dan ik bedoelde:
“Mam, ik heb het té druk! Wil je alsjeblieft niet zo vaak meer bellen?”
Aan de andere kant bleef het even stil.
Toen hoorde ik haar zachtjes zeggen:
“Is goed hoor, lieverd. Ik snap het.”
Daarna belde ze niet meer.
De stilte erna
In het begin voelde ik opluchting.
Eindelijk stilte.
Geen belletjes, geen onderbrekingen.
Maar na een paar dagen werd die rust zwaar.
Er kwamen geen appjes meer. Geen foto’s van haar bloemen, geen “goedemorgen” meer.
Toen ben ik naar haar toe gegaan.
De gordijnen waren dicht. Haar fiets stond nog voor het huis.
Ik klopte — niets.
Met lood in mijn maag deed ik de deur open. Binnen rook het vertrouwd: koffie, lavendel, haar geur.
En daar lag ze.
Rustig.
Vredig.
Alsof ze sliep.
Ik riep haar naam. Nog eens.
Maar het bleef stil.
Mijn moeder was overleden.
De les die pas te laat binnenkwam
Sindsdien draag ik haar stilte overal mee naartoe.
Ik had zóveel nog willen zeggen.
Nog één keer haar stem horen, haar vasthouden, haar vertellen hoe dankbaar ik ben.
Maar met spijt kun je geen gesprek voeren.
Spijt heeft geen woorden.
Het zijn alleen echo’s van zinnen die te laat klonken.
Voor jou die dit nu leest
We denken steeds dat er morgen wel tijd is.
Nog een moment om te bellen.
Nog een kans om even langs te wippen.
Maar soms bestaat “morgen” niet.
Dus als je moeder er nog is —
bel haar even.
Luister naar haar verhalen, ook als je ze al tientallen keren hebt gehoord.
Laat haar merken dat je luistert.
Dat je haar ziet.
Dat ze ertoe doet.
Er komt een dag dat je telefoon niet meer overgaat,
en dan verlang je naar nog één belletje van haar.
Niet omdat ze iets nodig heeft.
Maar simpelweg…
omdat ze je liefheeft. ❤️
