Laura, 35 en moeder, kwam na de breuk met haar ex, Mark, in een lastige geldsituatie terecht. Wat ooit begon met grote plannen en hoop, liep uit op spanningen en uiteindelijk een scheiding.
Voor hun kinderen, Emma (8) en Sam (6), is de impact groot. “Het doet me zo’n pijn om te zien wat dit met ze doet,” zegt Laura zacht. “Ik wil niet dat ze tekortkomen, maar soms voelt het alsof we die kant op gaan.”
Na de breuk zette Laura alles op alles om thuis rust te creëren voor de kids. Maar financieel is het wankel. Mark was altijd de kostwinner; Laura draaide het huishouden en zorgde voor de kinderen.
Nu ze er alleen voor staat, merk je hoe de vaste lasten haar inhalen. “Huur, school, boodschappen… alles tikt door. Met wat ik verdien red ik het gewoon niet,” zegt ze bezorgd.
“En dan heb ik het nog niet over dingen die ineens misgaan: een doktersrekening, een wasmachine die het begeeft.”
De druk om gewoon de basis voor de kinderen te regelen is enorm. “Ik doe al mijn hele leven mijn best zodat Emma en Sam hebben wat ze nodig hebben. Maar nu voelt alles zo zwaar. Ze horen niet in armoede op te groeien,” zegt Laura terwijl ze onrustig met haar handen friemelt.
Die gespannen geldsituatie hakt er niet alleen financieel in; je mentale energie krijgt ook klappen. “Ik raak soms echt wanhopig. Het idee dat zij kansen missen omdat ik het niet kan betalen, doet me kapot.”
Emma en Sam voelen de spanning ook. Emma vraagt vaak of er nog een vakantie in zit, maar dat kan Laura nu niet toezeggen. “Ik moet ze zo veel weigeren wat voor andere kinderen normaal lijkt. Dat steekt,” zegt ze, terwijl er een traan wegrolt.
Een Onzekere Tijd
Het schuldgevoel knaagt soms ongenadig. “Als ik ze zie spelen met vriendjes die wel op vakantie gaan of nieuwe outfits krijgen, wil ik ze dat ook geven, maar het lukt me simpelweg niet.”
Daarnaast voelt ze de sociale druk. “Iedereen oogt zo moeiteloos rond mij. Andere moeders kopen van alles voor hun kids alsof het niks kost. Dan ga ik aan mezelf twijfelen,” zegt ze eerlijk.
Balanceren tussen geldzorgen en warm ouderschap is loodzwaar als je in zo’n situatie zit. “Ik wil er volledig voor ze zijn, maar die constante stress werkt tegen,” vertelt ze. Vrienden en familie betekenen veel, maar de rekeningen verdwijnen daar niet mee.
“Soms nemen vrienden de kinderen even mee of schuiven ze een pan eten langs, superlief. Maar ik kan niet altijd leunen op anderen,” zegt Laura. Ze weet dat de verantwoordelijkheid bij haar ligt, en afhankelijk zijn voelt ongemakkelijk.
Ze denkt erover om meer uren te maken, maar dat opent weer andere problemen. “Hoe meer ik werk, hoe hoger de opvangkosten. Je blijft in een cirkel draaien,” legt ze uit.
“Ik zit vast tussen wat nodig is om het hoofd boven water te houden en wat goed is voor hen.” De toekomst maakt haar onrustig. Ze gunt Emma en Sam zorgeloze jaren, maar dat lijkt steeds lastiger.
“Soms vraag ik me af hoe lang ik dit volhoud,” zegt ze zacht. Toch is haar vechtlust niet weg. “Voor hen blijf ik doorgaan. Ze verdienen zoveel beter.”
Haar liefde voor de kinderen houdt haar op de been, ondanks alle hobbels. “Als ze lachen, weet ik weer waarom ik dit doe. Maar ik wil dat ze meer hebben dan overleven. Ze verdienen echt meer,” benadrukt ze.
Ze blijft hopen op betere tijden voor haar en de kids. “Ik wil toewerken naar een leven waarin we veilig zijn en geldzorgen niet de toon zetten,” zegt ze vastbesloten. Het is zwaar, maar het verlangen om haar kinderen een helderder toekomst te geven, houdt haar op de been.
“Ik doe dit voor hen, en ik kán dit,” besluit ze, met een vermoeide maar hoopvolle glimlach. Laura wil niet alleen overleven, maar haar kinderen ook alle liefde en steun geven die ze verdienen.
