Je wandelt door een nostalgische buurt vol karakteristieke naoorlogse huizen. De geur van lavendel stijgt op uit de tuinen, en een vergeelde krant zit vastgeplakt achter een raam. Plots valt je oog op iets kleins maar opvallends: een dun touwtje dat door de brievenbus naar buiten hangt. Het wiegt zachtjes in de wind, bijna vergeten, maar het wekt een warme herinnering op. Iets dat je associeert met vroeger.
Wat is de betekenis van dit touwtje? Waarom bungelt het daar? Is het toevallig blijven hangen, of draagt het een vergeten betekenis met zich mee?
Vraag: Welk gebruik van vroeger herkennen we hierin?
Antwoord: Een touwtje aan de brievenbus om toegang te geven tot de woning – iets wat ooit zo normaal was dat niemand er vreemd van opkeek. Zo’n touwtje hing vast aan de deurklink aan de binnenkant. Door er buiten aan te trekken, kon je de deur openen en naar binnen gaan. Geen sleutels, geen beveiligingscodes, geen camera’s. Iedereen wist: als het touwtje uithing, was je welkom.
Kinderen die uit school kwamen, maakten de deur zo open. Buren die iets wilden lenen, stapten gewoon naar binnen. Iedereen liep vrij binnen alsof het hun eigen huis was. De deur was niet gesloten – sterker nog, hij stond bewust een beetje open. Dat kon, want er was vertrouwen tussen mensen.
Je ziet die touwtjes nu niet meer in het straatbeeld. In deze tijd vol geavanceerde beveiligingssystemen en complexe sloten is het bijna verdwenen uit ons leven. Maar degenen die het zich herinneren, weten dat het touwtje meer was dan alleen maar een hulpmiddel. Het stond symbool voor openheid, verbondenheid, en een tijd waarin spontane ontmoetingen aan de orde van de dag waren, en je letterlijk en figuurlijk je deur openzette voor de ander.
Een klein touwtje met een groot verhaal erachter.
