Een warmtepomp van tienduizend euro? Echt niet
Soms vraag ik me serieus af of we in Nederland nog met beide voeten op de grond staan. Onze regering jaagt ons op kosten met initiatieven die zogenaamd het klimaat moeten helpen. Alles draait om de klimaatdoelen van Parijs halen, en als burger moet je daarin meegaan. Warmtepomp installeren, gas eruit, isoleren, zonnepanelen op het dak, elektrische auto. Alsof iedereen dat zomaar kan betalen.
Ondertussen aan de andere kant van de wereld…
In India wordt afval nog gewoon in het water gegooid. Grote hoeveelheden plastic verdwijnen dagelijks in rivieren als de Ganges. In andere landen wordt afval gewoon op straat verbrand. Zwarte rookwolken vol schadelijke stoffen stijgen op, terwijl wij in Nederland een boete riskeren als we onze schutting verkeerd behandelen. Hoe oneerlijk is dat? Waarom moeten wij zo streng verduurzamen als de grootste vervuilers gewoon hun gang gaan?
Het braafste jongetje van de klas
Nederland wil weer dat voorbeeldige landje zijn. Wij zouden het goede voorbeeld moeten geven. Maar wat heb je aan een voorbeeld dat niemand volgt? We zijn een klein land met een minieme bijdrage aan de wereldwijde uitstoot. Alsof we in ons eentje de stijging van de zeespiegel kunnen voorkomen. Het klinkt misschien hard, maar ik geloof niet dat onze opofferingen echt iets veranderen.
Milieubewust? Ja. Maar wel met gezond verstand
Begrijp me goed: ik ben zeker voor het milieu. Uiteraard wil ik dat we verantwoord omgaan met de aarde. Maar wat er nu gebeurt, is doorgeschoten. Duurzaamheid is een soort morele verplichting geworden, waar je geen vraagtekens bij mag zetten. En als je dat wel doet, dan ben je ineens een ‘klimaatontkenner’. Terwijl ik gewoon wil begrijpen: waarom moet ik duizenden euro’s betalen als het grotere geheel nergens op slaat?
Het voelt als straf in plaats van vooruitgang
Wat we nu doen, voelt niet als verbetering, maar als bestraffing. De gewone burger krijgt de rekening, terwijl multinationals en grote vervuilers de dans ontspringen. En ondertussen wordt in andere landen zonder pardon de lucht en het water vervuild. Maar hier krijg je een schuldgevoel aangepraat als je je cv-ketel niet vervangt. Hoe scheef is dat?
Wat zou jij doen?
Zou je tienduizenden euro’s steken in het verduurzamen van je woning, terwijl de vervuiling wereldwijd gewoon doorgaat? Of zou je denken: ik doe wat ik kan, maar ik laat me niet gek maken? Voor mij is het duidelijk. Ik kies voor realisme in plaats van blind idealisme. Geen symbolische gebaren, maar echte oplossingen. Tot die tijd hou ik mijn cv-ketel, en mijn gezond verstand ook.
