Lange carrière, onzekere toekomst
Hans is 66 en denkt met gemengde gevoelens terug aan zijn omvangrijke carrière in de bouw. Na 45 jaar te hebben gewerkt, van leerling-timmerman tot leidinggevende, had hij nooit verwacht dat hij zich op deze leeftijd zou afvragen of hij nog een bezoekje aan het café kan betalen. “Waarvoor heb ik al die jaren gewerkt?” vraagt hij zich af terwijl hij de rekening van vorige maand bekijkt.
Van jongs af aan was de bouw zijn passie. Hij werkte graag met zijn handen en genoot van het maken van dingen. “Hard werken zit in mijn bloed,” zegt Hans. “De bouw was meer dan een baan; het was een deel van mijn leven dat ik met hart en ziel beleefde. En nu moet ik nadenken over of ik me een biertje kan veroorloven.”
Toen hij met pensioen ging, verwachtte hij een rustige en zorgeloze periode, maar de realiteit pakte anders uit. Het pensioen dat hij ontvangt, is niet toereikend om de stijgende kosten bij te benen. “Als ik met werkende vrienden praat, voel ik me vaak buitengesloten,” zegt Hans. “Zij kunnen leuke dingen doen, maar ik moet op elke euro letten.”
Hij denkt aan die tijd dat hij met collega’s na een werkweek naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu lijkt het alsof ik de enige ben die niet meer mee kan doen aan die simpele genoegens.”
Zorgelijke tijden en een sprankje hoop
De situatie is moeilijk: de prijzen van eten en drinken zijn de afgelopen jaren flink gestegen. “Een biertje in het café is nu bijna niet meer te doen. Mijn uitgaven zijn zo gestegen, dat ik mezelf moet beperken,” legt Hans uit. “Ik had altijd gedacht dat ik na al die jaren hard werken zou kunnen genieten van mijn pensioen. In plaats daarvan moet ik me druk maken over elke euro.”
De frustratie groeit bij Hans, die na jaren werken nu moet vechten om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd om goed met geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet meer genoeg. Ik denk: Wat heb ik nu bereikt? Ik moet rekenen of ik een paar euro voor een simpel kopje koffie kan uitgeven.”
Hans voelt zich in de steek gelaten door de maatschappij. “Waarom, na zo veel jaren bijdragen aan de samenleving, moet ik nu zo vechten om rond te komen?” vraagt hij zich af. Het idee dat zijn ervaring en toewijding niet worden gewaardeerd, maakt hem somber. “Ik wil niet zomaar een nummer in het pensioenstelsel zijn.”
Toch probeert Hans positief te blijven. Van nature ondernemend, zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien zit er een kans in parttime werk of kan hij wat bijverdienen met een hobby. “Thuis stilzitten is geen optie, maar het blijft een evenwicht vinden tussen wat ik kan en wat ik moet doen om rond te komen,” zegt Hans.
Hans blijft hoopvol, ondanks de uitdagingen die hij tegenkomt. Zijn vrienden mogen dan meer financiële vrijheid hebben, hij is trots op zijn harde werk en zijn toewijding aan zijn vak. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, daar ben ik echt trots op,” zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht zal zijn voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan het opbouwen van de samenleving.
Met die gedachte gaat Hans door, vastbesloten er het beste van te maken ondanks de moeilijke tijden. “Misschien zal ik ooit weer een biertje kunnen drinken met vrienden. Tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat leuker kan maken,” eindigt hij met een knipoog en een glimlach.
