Marjan is 61, moeder van drie, en belandde laatst in een lastige spagaat. Jarenlang regelde ze alles voor haar kinderen, maar op een gegeven moment vond ze dat het tijd was dat ze meebetaalden aan de kosten in huis. Dat viel niet goed: haar kinderen reageerden boos. In dit stuk lees je hoe Marjan dit aanpakte en zoomen we in op de bredere vraag of en wanneer je volwassen kinderen om kostgeld vraagt.
Het grootste deel van haar leven stond ze helemaal in de zorgstand. Ook toen haar kinderen volwassen waren, zorgde ze dat ze niets tekortkwamen. “Hun welzijn kwam altijd eerst; geld vragen voelde niet oké,” zegt Marjan. “Maar toen de vaste lasten bleven stijgen en mijn inkomen achterbleef, merkte ik dat ik het niet meer alleen rond kreeg.” Ze besefte dat haar situatie niet uniek is: veel ouders blijven financieel bijspringen en vragen zich tegelijk af wanneer je redelijkerwijs een bijdrage mag verwachten.
Een pittige beslissing
Voor Marjan werd kostgeld vragen noodzakelijk toen haar uitgaven bleven oplopen en haar inkomen niet meegroeide. “De rekeningen stapelden op, boodschappen werden duurder en ik maakte me zorgen over mijn pensioen,” legt ze uit. Ze begon het gesprek voorzichtig, hopend op begrip. “Maar de reactie was allesbehalve mild,” vertelt ze. “Ze voelden zich oneerlijk behandeld.”
Haar oudste, Erik van 28, was het felst. “Hij zei dat ik vroeger nooit om geld vroeg en dat het nu dus ook niet eerlijk was,” zegt Marjan. Dat raakte haar en zette haar weer aan het denken: hoort kostgeld vragen bij opvoeden, of moet je als ouder blijven zorgen, ook als je kinderen volwassen zijn?
Over kostgeld vragen lopen de meningen uiteen. Sommigen vinden dat het je kinderen voorbereidt op de realiteit en ze de waarde van geld leert. Anderen zeggen: als je het kunt dragen, help je je kind zolang dat nodig is, vanuit onvoorwaardelijke liefde. “Ik wil niet dat ze denken dat ze niet welkom zijn,” legt Marjan uit. “Maar ik moet óók rekening houden met mijn eigen toekomst.” Het blijft zoeken naar evenwicht.
Marjan legde haar dilemma voor aan vrienden en familie, en de reacties vlogen alle kanten op. Een deel vond dat ze groot gelijk had: haar kinderen zijn volwassen en kunnen verantwoordelijkheid dragen. Anderen vonden dat ze hen moest blijven steunen, wat het ook kost. Haar vriendin Sandra bleef haar bemoedigen om bij haar besluit te blijven. “Ze moeten leren omgaan met verantwoordelijkheid,” zegt Sandra. “Geld komt niet vanzelf binnen en het leven is duur; dat hoort erbij.”
Ondanks dat het pijn deed, bleef Marjan bij haar keuze en maakte ze duidelijk dat haar liefde niet ter discussie staat, maar dat dit financieel nodig is. Ze stelde voor om samen naar de cijfers te kijken en opties te bespreken. “Ik wil dit als team oplossen. We moeten open praten en allebei bereid zijn water bij de wijn te doen,” zegt ze.
Marjans verhaal laat zien hoe ingewikkeld de relatie tussen ouders en volwassen kinderen kan worden. Kostgeld vragen is niet leuk, maar soms wel nodig: het lucht financieel op en helpt kinderen verantwoordelijkheid te nemen. Uiteindelijk draait het om openheid en begrip over en weer. Marjan hoopt dat haar kinderen later zien dat haar keuze uit noodzaak voortkwam, niet uit gebrek aan liefde. “Het zijn geen gemakkelijke gesprekken, maar ik denk dat we er sterker uit komen,” zegt ze vastberaden.
Met haar ervaring wil Marjan andere ouders een steuntje in de rug geven die tegen hetzelfde aanlopen. “We doen allemaal ons best, en soms horen daar moeilijke keuzes bij,” benadrukt ze. “Als je eerlijk blijft en met elkaar in gesprek gaat, kun je veel aan.”