Inge is 48, leeft alleen en heeft drie kinderen. Ze zit al jaren thuis en krijgt elke maand 3000 euro.
Geen baan, geen verplichtingen, geen stress. Dankzij toeslagen, uitkeringen en een woning met huurkorting redt ze zich prima.
Inge zit in de ziektewet. Het begon ooit met rugpijn, toen burn-outklachten en daarna vage vermoeidheidsklachten.
Ze wil best werken, zegt ze, maar: “Waarom zou ik dat doen? Ik houd nu meer over dan als ik werk.”
Een baan in de zorg of kinderopvang levert netto maar zo’n 2200 euro op. Dan moet ze haar toeslagen opgeven.
“Dan werk ik 32 uur per week voor minder geld dan ik nu krijg zonder iets te doen. Dat klinkt toch niet goed?”
Ze zegt deze situatie niet gekozen te hebben, maar waarom zou ze het veranderen nu ze erin zit?
Netflix
Inge beweert niet lui te zijn. Ze doet de was, kijkt Netflix, haalt de kinderen van school. Maar werk? Daar blijft ze vandaan.
“Werk betekent stress, gezeur, doelen halen, bazen. Waarom zou ik dat verlangen als ik thuis goed zit?”
Ze praat er open over, zonder schaamte. “De regels zijn er, ik maak er gebruik van. Iedereen zou dat doen als het kon.”
De kinderen doen het goed op school, het huis is in orde en financieel loopt het gesmeerd. “Ik voel me niet slecht of achtergesteld.”
3000 euro
De uitkering, kindgebonden budget, huurtoeslag en zorgtoeslag brengen samen elke maand bijna 3000 euro op. Netto.
Als ze gaat werken, verdwijnen veel van deze voordelen. Dan wordt werken juist een financiële klap.
“Waarom zou ik zestien uur per week gaan schoonmaken of in een supermarkt werken als dat me geld kost?”
Inge heeft zelfs baanaanbiedingen afgewezen omdat ze wist dat ze er geld op zou inleveren. “Dat noem ik verstandig nadenken.”
Soms denkt ze eraan iets te gaan doen, uit verveling. Maar die gedachte is snel weg met een simpele berekening.
Soms voelt ze wat schaamte, zeker als anderen klagen over belasting- of werkdruk.
“Maar ik denk dan: jullie kozen ervoor. Ik kies ook, alleen maak ik andere keuzes.”
Ze is niet alleen. In haar omgeving kent ze meerdere moeders in een soortgelijke situatie. “We helpen elkaar en de kinderen. Is dat niets?”
Volgens Inge stimuleert het systeem nietsdoen meer dan werken. “Nietsdoen wordt letterlijk beter beloond.”
Of ze ooit weer aan de slag wil? “Misschien als het echt niet anders kan. Maar nu? Nee. Dat zou dom zijn.”
Voor haar is het geen ethisch probleem, maar een slimme keuze. “Als je beloond wordt voor stilstand, waarom zou je dan wat anders doen?”
Ze zegt dat het aan de politiek is om hier iets aan te veranderen. “Tot die tijd blijf ik doen wat voor mij werkt.”
Wat vind jij?
Is Inge slim bezig met het systeem, of misbruikt ze het? Moet de overheid dit veranderen, of is dit haar recht? Deel jouw mening.
