Elke maand opnieuw krap bij kas
Praat je met Anita, dan hoor je vooral hoe moe en gefrustreerd ze is. Ze is alleenstaande moeder met een bijstandsuitkering en volgens haar is dat bedrag veel te laag om normaal van te leven. Laat staan om af en toe iets leuks met de kids te doen. “Aan het eind van de maand is er niks meer,” zegt ze terwijl ze haar boodschappenlijst voor de derde keer checkt. “Je bent de hele tijd aan het afwegen: wat kan, wat moet wachten?”
Overleven in plaats van echt leven
Veel mensen denken dat je het makkelijk hebt met een uitkering, vertelt Anita, maar in het dagelijks leven voelt het als overleven. Elke euro gaat drie keer door je handen. De huur en vaste lasten slokken bijna alles op, en wat overblijft is te weinig voor iets extra’s. “Dagje weg? Film? Zwembad? Het lijkt klein, maar meestal is het geen optie.”
Het steekt haar dat ze haar kinderen zo vaak moet teleurstellen. Als ze willen meedoen met wat hun vriendjes doen, moet Anita soms “nee” zeggen. “Je voelt je zo machteloos als ouder. Je wilt dat je kinderen gewoon kind kunnen zijn, zonder geldzorgen.”
Onverwachte rekeningen die alles in de war schoppen
En net wanneer je een paar tientjes denkt te kunnen wegleggen, begeeft iets het. “Laatst ging de wasmachine eraan,” zucht ze. “Dan valt je hele planning om. Geen buffer, geen speling.” Het zijn vooral die onvoorziene kosten die haar wakker houden: een kapotte koelkast, nieuwe schoolspullen, een rekening van de tandarts. Het geld is er gewoon niet.
Alles stijgt in prijs, behalve de uitkering
Je ziet het overal: boodschappen worden duurder, energie gaat omhoog en zelfs een ritje met de bus tikt aan. “De prijzen sprinten weg, maar de uitkering blijft achter,” zegt Anita. “Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat amper genoeg is om te bestaan. Genieten? Dat woord verdwijnt uit je woordenboek.”
Het gevoel buitengesloten te zijn
Dat knagende idee dat jij en je kinderen niet kunnen meedoen, dat doet misschien nog wel het meest pijn. Anita wil gelijke kansen voor haar kids, maar het lukt niet altijd. “Soms voel je je een slechte ouder,” bekent ze. “Ik doe alles wat in me zit, maar ik kan ze niet geven wat ze verdienen. Dat breekt je.”
Vastlopen in het systeem
Werk zou de uitweg moeten zijn, maar juist daar loopt ze vast. “Verdien je iets bij, dan word je gekort. En de regels zijn zo ingewikkeld dat je bang bent om iets verkeerd te doen.” Voor Anita voelt het als een vicieuze cirkel: je probeert vooruit te komen, maar elke stap kost je elders weer geld of zekerheid. “Het idee dat je nooit echt opschuift, vreet aan je.”
Lotgenoten vinden en samen je stem laten horen
Om niet kopje-onder te gaan, zoekt Anita contact met anderen in dezelfde situatie. Op forums en in Facebookgroepen vindt ze herkenning. “Ik ben echt niet de enige,” zegt ze. Samen met andere moeders vraagt ze om een hogere uitkering en wat meer lucht. “We vragen geen luxe, we willen gewoon af en toe iets leuks kunnen doen met de kinderen, zonder direct stress.”
Het gaat om meer dan geld: waardigheid en kansen
Voor Anita draait het niet alleen om een hoger bedrag op papier. Ze wil een systeem dat je helpt uit de armoede te komen in plaats van je erin vast te zetten. “Het gaat om waardigheid,” zegt ze. “Dat je mee kunt doen, iets kunt bijdragen en je kinderen uitzicht kunt geven.”
Een appel aan de politiek
Volgens Anita wordt er veel gepraat over armoedebestrijding, maar merkt ze er in het dagelijks leven weinig van. “Kom luisteren naar de mensen die dit elke dag voelen. Niet alleen rapporten lezen, maar echt aan tafel zitten met de betrokkenen.” Ze hoopt op snelle verandering, voor haar gezin en voor iedereen die in dezelfde realiteit vastzit.
Haar wens is simpel: een eerlijkere uitkering, minder straf op bijverdienen en meer ondersteuning waardoor werken echt loont. “Iedereen verdient een beetje geluk,” zegt ze zacht. “Ik wil mijn kinderen laten zien dat er meer is dan alleen overleven. Daar is beleid voor nodig dat ons niet tegenwerkt maar meeneemt. Tot die tijd blijf ik mijn stem laten horen.”