Rik is 41 en al sinds zijn tienerjaren met vieze handen onder de motorkap te vinden. In zijn werkplaats hangt die vaste mix van olie, metaal en benzinedampen, en dáár voelt hij zich het meest thuis. Hij hoort aan een rammeltje wat er mis is en krijgt een oud blok weer soepel en stil. Eén grens is voor hem glashelder: elektrische wagens blijven buiten. “Ze zijn vast de toekomst, maar niet op mijn brug,” zegt hij zonder aarzelen.
Waarom een auto voor hem leeft
Voor hem is autorijden gevoel. Het dreunen van een motor, de trillingen in je stuur, die herkenbare brandstofgeur – dat is wat je raakt. Bij elektrische auto’s mist hij die sensatie. “Het is alsof je in een laptop op wielen zit,” grapt hij, maar het is menens. Voor Rik zijn EV’s te klinisch, zonder karakter. Als je, net als hij, bent grootgebracht met klassiekers, voel je meteen wat hij bedoelt.
Geen EV’s op zijn brug
Steeds vaker krijgt hij de vraag of hij ook elektrische auto’s aanpakt. Het antwoord blijft kort: nee. Het trekt hem niet en hij wil er niet aan beginnen. “De markt kan draaien wat ‘ie wil, ik heb mijn keuze allang gemaakt,” legt hij uit. Zijn kracht zit in mechaniek: tandwielen, kleppen, carburateurs. Niet in kabelbomen en software.
Voor Rik is het vak verschoven. “Je zit vaker aan updates dan aan bouten,” zegt hij. “Dat is een ander beroep. Ik ben monteur, geen IT’er.”
Ambacht onder druk
Hij ziet bij andere werkplaatsen dat ervaren monteurs stoppen of noodgedwongen omscholen. Klinkt simpel, maar in de praktijk is het een wereld van verschil. Van zuigers en verstuivers naar accu’s en protocollen vraagt een totaal andere manier van denken en werken. Voor hem lijkt het ambacht zo stukje bij beetje te verdwijnen. “Waar je vroeger afstelde en schroefde, klik je nu stekkers en klaar. Dat vind ik mager voor het vak.”
Vraagtekens bij accu’s en milieu
Daarnaast heeft hij praktische bezwaren. De hele keten rond batterijen – van grondstoffen en mijnbouw tot levensduur – voelt voor hem wrang. “Het wordt verkocht als dé groene oplossing, maar de achterkant van het verhaal hoor je zelden,” zegt hij. Ook rond het recyclen van grote accupakketten ziet hij nog veel mist. “Wat doen we over tien jaar met al die oude batterijen? Niet iedereen kan daar helder op antwoorden.”
Duurzamer kan op meer manieren
Dat hij kritisch naar EV’s kijkt, betekent niet dat hij tegen verduurzamen is. Integendeel, volgens hem focussen we te veel op één route. Hij ziet kansen in waterstof en in schonere, zuinigere benzine- en dieselmotoren. “Er leiden meer wegen naar Rome. Nu holt bijna iedereen achter één trend aan zonder nuance.”
Niet tegen nieuw, wel nuchter
Hij noemt zichzelf geen dwarsligger. Hij snapt dat er wat moet gebeuren voor klimaat en toekomst. Alleen gelooft hij niet dat elektrisch dé oplossing is. “Er zitten genoeg haken en ogen aan waar je weinig over hoort,” zegt hij. Voor hem voelt het eerlijker om te blijven doen waar hij in gelooft dan halfbakken mee te bewegen richting iets dat niet bij hem past.
Rustig vooruitkijken
Klanten waarderen die duidelijkheid. Regelmatig hoort hij: “Fijn dat jij nog met echte techniek werkt.” Dat soort reacties bevestigen zijn keuze. Misschien loopt hij omzet mis door EV’s te weigeren, maar daar slaapt hij rustig van. “Ik wil trots zijn op mijn werk, niet alles doen omdat het zo hoort.”
Over de toekomst maakt hij zich dan ook geen zorgen. Zolang je mensen hebt die vallen voor het geluid, de geur en het pure gevoel van mechaniek, blijft zijn garage relevant. “Elektrisch zal vast de richting zijn,” zegt Rik met een grijns, “maar mijn hart gaat er niet sneller van kloppen.”
