Je kunt er tegenwoordig nauwelijks aan ontsnappen: overal hoor je wat wel en niet groen is. Ondanks al die adviezen blijf ik trouw aan mijn houtkachel. Men zegt dat het slecht is voor het milieu, maar voor mij betekent die kachel zoveel meer dan alleen warmte.
Sinds mijn man en ik hier veertig jaar geleden kwamen wonen, staat die kachel in de kamer. Hij hield van het geknetter, de geur van vers gekloofd hout en die weldadige gloed die gure avonden zacht maakte. Voor ons was het geen luxe, maar gewoon hoe we leefden. Nu hij er niet meer is, komen de herinneringen meteen boven zodra ik het vuur aansteek.
De buurt is in de loop der jaren totaal veranderd. Er zijn veel jonge gezinnen bijgekomen en alles oogt hip en nieuw. Er wordt vaak gesproken over duurzaamheid en hoe we de aarde moeten beschermen. Dat snap ik heus. Toch is die kachel voor mij meer dan een apparaat; het is het kloppende hart van mijn thuis. Dat zomaar opgeven omdat anderen dat liever zien, voelt voor mij niet redelijk.
Verandering en Herinneringen
“Toos, die rook is niet goed voor de lucht, wist je dat?” en “Met elektrisch verwarmen ben je echt veel groener!” Zulke opmerkingen vang ik regelmatig op. Buren zeggen dat ze de rook ruiken en dat hun kinderen er last van hebben. Ik weet dat er in de stad al genoeg viezigheid rondzweeft, maar waarom zou ik mijn manier van leven volledig omgooien?
Op mijn 75e wil ik vooral mijn eigen keuzes kunnen maken. Die kachel brengt gezelligheid, haalt dierbare momenten naar boven en verwarmt mijn huis zonder dat ik overgeleverd ben aan steeds duurdere stroom. Soms lijkt het alsof de felste voorvechters van duurzaamheid vergeten dat het leven niet alleen uit cijfers en uitstoot bestaat.
Ik heb heus geprobeerd de kachel minder te stoken, maar helemaal stoppen voelt onhaalbaar. Alleen op de echt koude dagen of als ik die pure, diepe warmte mis, gaat hij nog aan. In de schuur ligt nog hout dat mijn man ooit heeft gekloofd, en zolang dat er ligt, stook ik het op. Voor mij draait het om herinneringen en dat onmiskenbare thuisgevoel.
Ik vraag me weleens af of de jongeren in de wijk dat zien. Snappen ze dat sommige dingen voor mij niet zomaar te vervangen zijn door een modern alternatief? Misschien vinden ze het ouderwets, maar voor mij is het gewoon mijn manier van leven.
Ik besef dat mijn standpunt niet de meest geliefde is. Men vindt dat ik me zou moeten voegen naar het grote geheel. Maar die kachel hoort bij wie ik ben, net als de verhalen die eraan vastzitten. Zolang ik er ben, zal dat vuurtje in mijn woonkamer zo nu en dan blijven branden.