Margriet is 38 jaar oud en moeder van twee jongens van vier en zes. Ze houdt enorm veel van haar kinderen en dat laat ze graag blijken – letterlijk.
Elke ochtend en avond krijgen haar zoons een kus. En niet zomaar ergens, maar gewoon recht op de mond.
Voor Margriet is het een gebaar van tederheid en liefde, iets wat voor haar heel normaal is. Maar niet iedereen om haar heen denkt daar hetzelfde over.
“Waarom zouden we daar mee stoppen?”
Ze doet het al sinds ze geboren zijn. Destijds waren het lieve babykusjes. Nu zijn het spontane momentjes van genegenheid.
Toch kijken haar vriendinnen steeds opvallender wanneer ze het doen. “Dat doe je toch niet meer als ze vier zijn?” is een veelgehoorde opmerking.
Margriet begrijpt de ophef niet. “Waarom zou liefde ineens afstandelijker moeten worden zodra je kind groter wordt? Dat is pas vreemd.”
Ze vindt het triest dat er een leeftijdsgrens zou zijn waarop je als moeder moet stoppen met tederheid tonen.
“We zijn geen Amerikanen”
Margriet ziet het als een cultuurdingetje. “In Nederland is lichamelijke genegenheid snel een beetje ongemakkelijk. Alles moet zo nuchter, zo zakelijk.”
In andere landen is het heel normaal dat ouders hun kinderen kussen. “Hier doen we net alsof het meteen iets raars is.”
Ze noemt het een vorm van overdreven preutsheid. “We zeggen eerst dat kinderen meer liefde nodig hebben, maar dan moet het ineens niet meer fysiek.”
Oordelen zonder context
Haar vriendinnen vinden het vaak “te intiem”. Zelfs familieleden hebben wel eens opmerkingen gemaakt. “Ik zou ‘te close’ zijn met mijn kinderen.”
Margriet wordt er kwaad van. “Alsof ik iets verkeerds doe omdat ik mijn kinderen durf te knuffelen en kussen.”
Ze vindt het hypocriet. “Kinderen mogen urenlang op een schermpje zitten, maar een moederzoen op de mond is ineens te veel?”
Seksualisering van het normale
Voor Margriet gaat het verder dan gewoon opvoeding. Ze ziet het als een symptoom van een samenleving die alles seksualiseert – zelfs moederliefde.
“We kunnen geen liefdevolle aanraking meer zien zonder er iets verdachts achter te zoeken. Dat is pas echt ongezond.”
Volgens haar is een kus op de mond van je kind geen seksuele daad. “Het is een teken van vertrouwen en veiligheid.”
“Mijn kinderen bepalen dit mee”
Volgens Margriet komt het initiatief vaak van de kinderen zelf. “Ze vragen: mama, kusje, en dan doen we dat. Niks vreemds aan.”
Als zij het niet meer willen, verandert het. Maar tot die tijd blijft ze doorgaan, ongeacht wat “anderen vinden”.
“Ik ben hun moeder, niet hun PR-adviseur. Mijn opvoeding gaat niet over wat anderen comfortabel vinden.”
Schaamte is aangeleerd
Margriet vermoedt dat veel mensen zelf een kille opvoeding hebben gehad. “Geen knuffels, geen warmte, alles moest stoer en sterk.”
“En nu leggen ze die afkeer van lichaamstaal op anderen omdat ze nooit anders hebben gezien.”
Zij doet het precies andersom. “Mijn kinderen groeien op in een omgeving van veiligheid en liefde. Dat is iets om trots op te zijn.”
Geen ruimte voor twijfel
De kritiek raakt haar niet meer. “Ik ben moeder, geen machine. Als mijn zoons me een kus willen geven, krijgen ze die.”
Wie dat niet begrijpt, mag gewoon wegblijven. “Ik pas me niet aan omdat een buurvrouw of vriendin vreemd opkijkt.”
Ze vindt dat we ons niet moeten afvragen of haar gedrag raar is, maar waarom zóveel mensen het blijkbaar niet meer normaal vinden.
Een grens die nergens op slaat
Margriet krijgt vaak de vraag: “Tot welke leeftijd blijf je dit doen?” Ze heeft hierop een duidelijk antwoord: “Tot het voor ons niet goed meer voelt.”
Ze legt geen willekeurige grens bij vier, zes of acht jaar. “Liefde heeft geen leeftijdsgrens, alleen wederzijds respect.”
Als haar zoons ooit aangeven dat ze het niet meer willen, dan houdt het op. Maar niet omdat de omgeving dat ongemakkelijk vindt.
Wat vind jij?
Is Margriet gewoon een liefdevolle moeder in een kille wereld, of negeert ze sociale grenzen die er zouden moeten zijn?
Moet ouderliefde beperkt worden door de mening van anderen, of door het gevoel tussen ouder en kind? Wat denk jij?
