Mandy, 52, hakte laatst een knoop door die haar ritme even flink opschudde. Terwijl ze relaxed in haar woonkamer zit, omringd door planten en stapels boeken, dwalen haar gedachten af naar wat er kort geleden gebeurde. Het zonlicht valt warm naar binnen, maar haar hoofd zit ergens anders. Ze vertelt: “Na een week heb ik mijn kat weer naar het asiel gebracht, omdat hij zó aanhankelijk was dat het me teveel werd.” Een simpele zin die uitmondt in een breder gesprek over hoe onvoorspelbaar en pittig een huisdier kan zijn.
Het idee van een huisdier speelde al een tijd door haar hoofd. “Ik dacht dat een kat perfect bij me zou passen,” legt ze uit. “Ik ben dol op dieren, en het leek me heerlijk om zo’n pluizige metgezel in huis te hebben.”
Met dat plan stapte ze het asiel binnen. Daar ontmoette ze een klein katje dat haar meteen inpakte met zijn mooie ogen en speelse energie. “Het voelde echt alsof het zo moest zijn,” zegt ze, terwijl ze terugdenkt aan die eerste ontmoeting.
Toch haalde de realiteit haar snel in. “Ik merkte dat hij meer ruimte en aandacht vroeg dan ik had ingeschat,” vertelt Mandy. “De eerste dagen waren fantastisch: spelen, knuffelen, uren op schoot. Maar al snel miauwde hij bijna non-stop en wilde hij continu aandacht. Het voelde alsof ik nergens meer even alleen kon zijn.”
De constante aandacht die het katje vroeg, verraste haar. “In plaats van ontspannend werd het benauwend,” geeft ze toe. “Mijn dagen draaiden ineens om hem, alsof ik er een extra baan bij had naast mijn drukke leven.”
Terugkijken en de knoop doorhakken
In die korte periode leerde ze veel over wat ze wel en niet aankan. “Ik had nooit verwacht dat ik eraan zou twijfelen, maar ik was gewoon niet voorbereid op alles wat erbij komt kijken,” geeft ze toe. “Het deed me echt pijn om hem terug te brengen, want het was een schatje.”
Na lang nadenken en praten met vrienden en familie, besloot Mandy het katje terug te brengen naar het asiel. “Het was een van de moeilijkste keuzes die ik heb gemaakt,” zegt ze met een breek in haar stem. “De medewerkers daar waren heel begripvol en legden uit dat het soms simpelweg niet matcht tussen mens en dier.”
Die beslissing gaf Mandy veel inzicht in zichzelf. “Sommigen om me heen zeiden dat het goed was dat ik hem terugbracht, anderen vroegen of ik niet nog wat langer had moeten proberen,” herinnert ze zich. “Dat maakte het best verwarrend.”
Ze denkt nog vaak aan het kleintje en hoopt dat hij snel een fijn thuis vond. “Ik gun hem een plek waar hij alle aandacht krijgt die hij verdient,” zegt ze met een zucht. “Ook al weet ik dat het niet alleen aan mij lag, ik voel me nog steeds schuldig. Waarom kon ik er niet meer van genieten?”
Toch leverde de ervaring belangrijke lessen op. “Eerlijk naar jezelf kijken is zó belangrijk. Huisdieren zijn geen speelgoed; je moet echt goed afwegen of het past,” zegt ze. “Neem de tijd om daar vooraf over na te denken.”
In de toekomst overweegt ze misschien opnieuw een dier, maar dan met een andere aanpak. “Misschien eerst helder krijgen wat ik echt wil,” zegt ze. “En beter uitzoeken welk soort dier en karakter bij me passen.” Het werd duidelijk dat het niet alleen om liefde draait, maar ook om timing en de juiste klik.
“Het heeft me dichter bij mezelf gebracht,” zegt Mandy. “Soms betekent liefde dat je loslaat, ook als dat moeilijk is.” Ze glimlacht en laat haar blik door de kamer gaan. “Voor nu wacht ik liever, totdat ik zeker weet dat ik klaar ben voor een nieuw maatje.”