Linda is 59 en zit vast in een huwelijk dat niet gebracht heeft wat ze ooit hoopte. Haar man, Martin, behandelt haar soms slecht, iets waar ze moeite mee heeft. “We zijn samen sinds ik zeventien was,” vertelt ze. “We trouwden toen ik twintig was. Destijds had ik geen besef dat mannen anders konden zijn. Martin was koppig, had een sterke wil en leek vooral bezig met zichzelf. Maar hij had ook goede eigenschappen. Hij had een goede baan, was trouw en vergat mijn verjaardag nooit. Hoeveel mannen doen die moeite voor hun vrouw, vraag ik je af? Toen de kinderen klein waren, functioneerde ons gezin prima. We leefden samen zonder echt in elkaars weg te staan.”
Nu de kinderen het nest hebben verlaten en Martin met pensioen is, is de situatie veranderd. Ze brengen veel tijd door samen, wat spanningen met zich meebrengt. “Nu merk ik dat dingen die ik vroeger al vervelend vond, echt een probleem zijn geworden,” zegt Linda. “Hij is vaak chagrijnig, soms wel dagenlang, en ik heb geen idee waarom. Hij snauwt naar me als hij denkt dat ik iets fout doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet moet accepteren en dat ik meer respect verdien.”
Toch speelt scheiden nog niet in haar hoofd. “Wat moet ik dan doen?” vraagt ze zichzelf af. “Op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog een heel leven voor me heb, maar ik zie dat anders. Het idee om alleen oud te worden schrikt me af. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een flatje alleen? Alleen dat idee al vind ik angstaanjagend. Misschien ben ik materialistisch, maar die zaken zijn voor mij van belang. En misschien wordt Martin na verloop van tijd weer wat gezelliger. Gelukkig wonen we in een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda kiest ervoor bij haar man te blijven, ondanks zijn gedrag, omdat ze waarde hecht aan zekerheid en stabiliteit. Op deze leeftijd is scheiden geen gemakkelijke keuze. Ze is niet bereid haar mooie huis op te geven om alleen in een klein appartement te wonen. Het vooruitzicht van eenzaamheid lijkt haar te remmen om actie te ondernemen. Ze vindt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid zijn voor haar belangrijk.
Bovendien hoopt ze dat de situatie beter wordt. Linda denkt dat Martin misschien minder prikkelbaar wordt en de gezelligheid weer terugkomt. Ze gelooft dat met wat ruimte en geduld de scherpe kantjes van zijn humeur minder scherp kunnen worden.
Hoewel haar kinderen aandringen op meer respect en aandacht vragen voor haar situatie, blijft Linda trouw aan de gewoonten van haar huwelijk. Haar vriendinnen zeggen dat ze nog steeds de kans heeft om iets te veranderen, maar Linda ziet de toekomst niet zo rooskleurig. In plaats van te focussen op wat er ontbreekt, waardeert ze wat ze wel heeft en wat haar vertrouwd voelt.
Het idee dat de toekomst alleen maar slechter kan worden, voedt haar angsten. Ze wil niet alleen zijn en vreest dat dingen niet zullen verbeteren. Ze verkiest de hoop dat Martin zich zal aanpassen boven drastische veranderingen. Uiteindelijk kiest Linda ervoor haar welbevinden te zoeken binnen de huidige structuur van haar leven.
