Je bladert langs een vergeelde kleurenfoto. Een clubje tienermeiden staat losjes bij elkaar en laat zich fotograferen. Hun kleding is simpel en verzorgd: blouses, rokjes, laarzen. Geen grote merken, geen gewaagde trends, geen dikke lagen make-up. Hun gezichten zijn onbewerkt en puur, zonder opgespoten lippen, botox of contouring. Niemand kijkt op een telefoon – die bestaan nog niet. Ze zijn gewoon aanwezig, in het moment.
Het geheel ademt rust, onschuld en een soort tijdloosheid.
Toch blijft er iets knagen. Wat voelt er vreemd aan dit beeld?
het antwoord:
Het vreemde is juist hoe normaal het allemaal oogt — bijna onwerkelijk normaal, vergeleken met nu. Deze meiden komen uit de jaren zeventig, een tijd waarin het uiterlijk nog niet werd gedicteerd door sociale media, de beauty-industrie of digitale filters.
Die slanke lijven zijn niet het resultaat van sportscholen of crashdiëten, maar van een actief dagelijks ritme. Hun uitstraling is gevormd door thuis, school en de buurt, niet door hypegolven op TikTok of Instagram. Geen duckface, geen fillers of injectables, geen drang om de show te stelen.
En misschien is dat wel het opvallendst: het ontbreken van al dat moderne gedoe. Het voelt bijna vreemd, maar dit was ooit de norm. Wie die periode heeft meegemaakt, zegt het vaak zonder aarzelen: de jaren zeventig waren beter. Minder oppervlakkig. Meer verbonden. Simpeler — en daardoor vaak gelukkiger.