Marie is 81 en woont alleen in een rustig dorpje, waar ze vaak eenzaam is. Ze heeft vier volwassen kinderen met hun eigen drukke levens. Marie houdt van ze, maar merkt dat hun telefoontjes zeldzaam zijn en meestal om hulp vragen. “Mijn kinderen bellen meestal alleen als ze iets nodig hebben,” fluistert ze.
Marie heeft haar leven gewijd aan het gezin. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om het verstellen van kleding of het oppassen op de kleinkinderen. Haar huis was ooit levendig met spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Nu zijn die tijden voorbij; haar kinderen zijn verder gegaan met hun eigen families.
Hoewel Marie begrijpt dat hun levens druk zijn, doen de sporadische telefoontjes pijn. Ze mist de lange gesprekken, het delen van herinneringen, en gewoon een gesprek zonder zich een hulplijn te voelen. Als ze zelf contact zoekt, krijgt ze vaak korte, haastige antwoorden, wat haar verdrietig maakt.
Hoewel Marie beseft dat haar kinderen het druk hebben, trekt ze zich steeds meer terug en voelt zich soms afgewezen. Ze probeert haar dagen te vullen met lezen, puzzelen en wandelen, maar de stilte thuis blijft zwaar wegen. Ze wil haar kinderen niet lastigvallen, maar mist dat gevoel van verbondenheid. Ze wil nog steeds belangrijk zijn voor hen, niet alleen als iemand die helpt, maar als moeder.
Ze vraagt zich af of dit haar toekomst is: een leven vol eenzaamheid, ondanks de afleiding van tuinieren en bakken. Zelfs met begrip voor hun drukke agenda’s, hoopt Marie op meer spontane telefoontjes en echte verbinding met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijd waarin haar huis vol liefde en aandacht was, en hoopt dat haar kinderen ooit zullen inzien hoeveel ze nog steeds voor hen betekent, niet alleen als hulp, maar als een moeder die altijd met onvoorwaardelijke liefde voor hen klaarstaat.
Wat zou jij doen in haar situatie?
