Sonja, een 45-jarige moeder en moeder van twee, wandelt rustig door de supermarkt. Haar kleine vierjarige zoon, Michel, helpt enthousiast met het voortduwen van de winkelwagen, terwijl hij op alles wijst dat zijn aandacht trekt. “Mama, een koekje!” roept Michel enthousiast, terwijl hij opkijkt met grote, smekende ogen.
Zonder een zorg te hebben over wat anderen denken, pakt Sonja een pak koekjes van het schap, maakt het open en geeft Michel er eentje. Hij eet tevreden verder. Ze negeert eventuele afkeurende blikken van voorbijgangers. “Wat boeit het? We betalen toch gewoon bij de kassa,” zegt ze luchtig.
Voor Sonja is dit heel normaal. “Ik geef hem altijd een koekje voordat we bij de kassa zijn,” legt ze uit. “Het houdt hem rustig en blij tijdens het shoppen.” Met een hoofd vol boodschappen en een ontspannen knabbelende Michel voelt Sonja zich opgelucht dat ze zonder gedoe de winkel doorgaan.
Andere klanten kijken soms met afkeuring, en Sonja merkt het wel, maar trekt zich er weinig van aan. “Mensen denken dat ik Michel het idee geef dat hij dingen mag pakken zonder te betalen,” zegt ze, haar schouders ophalend. “Maar we betalen alles netjes bij de kassa. Er is niks illegaals aan.”
Ze begrijpt de reacties van andere mensen niet echt en ziet haar aanpak als praktisch. Met jonge kinderen kan een lange winkeldag lastig zijn. “Zonder dat koekje zou hij chagrijnig worden en beginnen te zeuren of huilen,” legt ze uit. “En dan heb je pas echt een probleem in de winkel. Dat wil ik gewoon vermijden.”
Sonja geeft toe dat het haar ook helpt om de boodschappen in een rustige sfeer te doen. “Na een dag hard werken, ben ik moe, en dat koekje zorgt ervoor dat ik mijn boodschappen in alle rust kan afhandelen,” zegt ze met een glimlach. “Het is voor ons een win-win situatie.”
Een Blij Kind met een Koekje
Ondanks dat ze er stevig in gelooft, komt er soms twijfel bij haar op na enkele confrontaties. Onlangs was er een vrouw die geïrriteerd leek toen ze zag dat Michel bijna het hele pak koekjes op had voor ze bij de kassa waren. “Ze vond dat ik eerst had moeten betalen,” herinnert Sonja zich. Ze bleef rustig en zei gewoon: “We betalen zo meteen, dus waarom het probleem?”
Dit soort situaties doet soms aan haar zelfvertrouwen knagen. “Ik vraag me soms af of ik het verkeerd doe,” bekent Sonja openhartig. Maar uiteindelijk beseft ze dat ze deze kleine traditie niet wil opgeven. Het brengt zowel haar als Michel vreugde. “Ik probeer gewoon de boel rustig en efficiënt te laten verlopen tijdens het winkelen,” legt ze verder uit.
Sonja merkt dat Michel deze gewoontes ook thuis vertoont. “Hij vraagt overal om koekjes, niet alleen in de winkel,” lacht ze. Maar het is vooral in de supermarkt dat de drang het grootst is. Hij ziet iets lekkers en wil het meteen. Ze begrijpt dat andere ouders soortgelijke uitdagingen hebben. “Ik zie andere ouders vaak eenzelfde aanpak met snacks of speelgoedjes om hun kinderen rustig te houden tijdens het winkelen,” zegt ze. “We doen allemaal wat werkt om de dag door te komen.”
Uiteindelijk ziet Sonja zichzelf niet als iemand die de regels overtreedt. “We betalen altijd voor alles,” benadrukt ze. Dat anderen misschien denken dat Michel onbeleefd is, raakt haar niet echt. “Kinderen hebben nu eenmaal niet altijd het geduld om te wachten,” zegt ze pragmatisch. “Waarom zou ik discussiëren over een klein koekje? Er zijn belangrijkere zaken om aan te denken.”
Sonja doet de opvoeding op haar eigen manier, ook al snappen anderen haar keuzes soms niet. “Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden,” legt ze uit. “Dit werkt voor ons, en als het voor ons gezin goed is, dan is dat wat telt.” Zo rondt Sonja haar verhaal af. Ze weet dat iedereen op zijn eigen manier het beste probeert te maken van het dagelijkse leven. Voor haar betekent dat in de supermarkt, met een simpel koekje.
