Roos is 35 jaar en worstelt als alleenstaande moeder om financieel rond te komen. Ze heeft een parttime baan en haar inkomen is beperkt, waardoor elke maand een uitdaging is om haar gezin te onderhouden. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje naar een pretpark en een natuurgebied, elk kost vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen is dat te doen, maar voor Roos is het een enorme opgave.
Ze zet rekeningen, maaltijden en essentiële spullen voor haar kinderen op de eerste plaats. Extra’s zoals schoolreisjes? Daar is gewoonweg geen budget voor. Ze herinnert zich hoe blij haar kinderen waren toen ze over het schoolreisje hoorden. Nu heeft ze echter een zwaar gevoel in haar maag; ze moet hen opnieuw teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best voor haar kinderen, maar situaties als deze brengen haar aan het twijfelen. Wat zullen andere ouders ervan denken? Zal de school haar kinderen anders behandelen omdat ze de kosten niet kan dragen? Hoewel ze beseft dat ze niet de enige ouder is met dit probleem, voelt het vaak wel zo.
Haar kinderen zouden zorgeloos moeten genieten van dezelfde ervaringen als hun klasgenoten. Helaas wordt ze continu geconfronteerd met financiële beperkingen. Roos heeft overwogen de school te vragen om een gespreide betaling of financiële hulp, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze vreest de reacties van anderen.
Mensen hebben al snel hun oordeel klaar, en dat heeft Roos vaker meegemaakt. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze allemaal moet doorstaan om de basis rond te krijgen. Zij liggen niet wakker, piekerend over hoe ze de maand door moeten komen. Het draait niet alleen om geld, maar ook om de waardigheid die je verliest als je niet kunt meedoen met wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Op zoek naar oplossingen
De klok tikt door terwijl Roos piekerend aan de keukentafel zit. Hoe vertelt ze haar kinderen dat er geen geld is voor hun uitje? Ze wil niet dat ze zich zorgen maken over het geld, maar de waarheid verbergen is ook geen optie. Dit zijn de meest pijnlijke momenten; dat niet kunnen geven waar haar kinderen zo naar verlangen, maakt het dagelijks leven nog zwaarder.
Ze haalt diep adem in de hoop een oplossing te vinden. Ze wil haar kinderen blij maken en zorgen dat ze mee kunnen op het schoolreisje. Maar hoe? Misschien moet ze toch proberen om hulp te vragen, hoe moeilijk dat ook is. Om verdere teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier vinden om de benodigde vijftig euro per kind bij elkaar te krijgen.
Mensen die haar situatie niet begrijpen, maken het nog moeilijker. Ze zien niet hoe hard ze werkt en hoe weinig ruimte er is voor extra’s. Een onverwachte uitgave als deze, hoe klein ook voor anderen, betekent voor haar een groot offer.
Ondanks alles wil Roos niet opgeven. Haar kinderen verdienen het om met hun klasgenoten mee te gaan en het plezier van de dag te ervaren. Misschien kan ze creatief zijn en besparen op andere uitgaven of zien of familie of vrienden kunnen helpen. Ze wil haar kinderen laten zien dat, zelfs in moeilijke tijden, liefde en vastberadenheid hen door alles heen kunnen helpen.
De strijd is zwaar, maar Roos blijft hopen dat ze een manier vindt om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen laten zien dat, hoewel het leven niet altijd eerlijk is, doorzettingsvermogen en niet opgeven belangrijke lessen zijn. Het is een uitdagend pad, maar Roos is vastbesloten om het sprookje waar haar kinderen van dromen werkelijkheid te maken, al is het maar voor één dag.
