Een eigen tuin lijkt voor velen een droom: een stukje groen waar jij het voor het zeggen hebt. Maar voor Astrid, die 61 jaar is, is haar tuin niet altijd het rustige toevluchtsoord dat ze zich had voorgesteld. De bladeren die keer op keer in haar tuin terechtkomen door de boom van de buren, bezorgen haar behoorlijk wat ergernis. In de herfst lijkt haar tuin meer op een bladertapijt, met bladeren die overal liggen, van haar bloemperken tot haar terras en vijver. Ondanks haar herhaalde vriendelijke verzoeken aan de buren om de boom te snoeien, verandert er niets.
Astrid houdt al jaren van haar tuin. Ze geniet ervan om haar bloemen te verzorgen en lekker een boek te lezen op haar terras. Maar nu de boom van de buren steeds groter wordt, wordt het onderhoud van haar tuin een grotere klus. Ze is dagelijks in de weer met de bezem om de bladeren op te ruimen en de vijver schoon te houden. Toch voelt het als dweilen met de kraan open; elke keer als het waait, dwarrelen er nieuwe bladeren naar beneden die haar netjes verzorgde tuin bedekken.
Bij haar buren heeft ze beleefd gevraagd of ze de boom konden snoeien. “Ja, het is een prachtige boom,” zegt Astrid. “Maar ik krijg al die bladeren erbij.” De buren lijken haar probleem echter niet serieus te nemen. Ze vinden dat bladeren nu eenmaal bij de herfst horen en zeggen dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Overwegen en Problemen Aanpakken
Na weken zwoegen met het opruimen van bladeren en vergeefse pogingen om haar buren te overtuigen, begint het voor Astrid zwaarder te wegen. Ze waardeert bomen voor hun schoonheid en betekenis, maar realiseert zich ook hoeveel tijd ze kwijt is om haar tuin mooi te houden. De extra taken door de boom van de buren beginnen steeds meer te wegen. “Ik wil niet elk weekend bezig zijn met vegen,” zegt ze met een zucht. “Dit is mijn tuin, geen stortplaats voor hun bladeren.”
Ze overweegt nu om een formele klacht in te dienen of om bemiddeling te zoeken. Een gesprek tijdens een buurtvergadering zou misschien ook kunnen helpen, in de hoop dat haar buren eindelijk beseffen hoe vervelend de situatie voor haar is. Maar ze twijfelt; ze is bang dat dit de relatie met haar buren kan verslechteren.
Astrid wil geen ruzie met haar buren. Ze wil simpelweg een tuin waar ze zonder zorgen van kan genieten. Het is een lastig dilemma. Ze voelt zich gevangen tussen haar liefde voor de natuur en de frustratie van het steeds opruimen. Iedere keer dat ze de bladeren opruimt en ziet hoe de wind weer een nieuwe lading brengt, vraagt ze zich af: waarom is het zo moeilijk om rekening met elkaar te houden?
Ze overweegt opnieuw met haar buren te praten en samen een oplossing te zoeken, of ze uit te nodigen om een keer te helpen bij het opruimen van de bladeren. Uiteindelijk wil ze gewoon relaxed kunnen genieten van haar tuin zonder altijd de natuur achterna te hoeven rennen. Voor nu blijft Astrid hopen op verandering – of van de buren, of misschien van de wind.
