Floor is 32 en zit tot over haar oren in het organiseren van haar ideale bruiloft. Alles loopt op volle toeren en ze kan niet wachten om met haar grote liefde te trouwen.
Toch wordt die voorpret behoorlijk getemperd door de reacties van haar vrienden op haar verzoek om een bijdrage van 200 euro. “Dit bedenk ik niet zomaar,” zucht Floor. “Ik dacht altijd dat je elkaar juist een handje helpt bij belangrijke momenten.”
Voor Floor draait de bruiloft niet alleen om liefde, maar ook om vriendschap. Als kind droomde ze al van deze dag: een mooie plek, bloemen die perfect passen en een indrukwekkende taart als kers op de taart. Net als veel koppels nu, merkt ook zij hoe snel de kosten oplopen. “De prijzen zijn echt niet normaal. Het is schrikken hoeveel alles tegenwoordig kost,” vertelt ze. “Dus dacht ik: waarom zouden gasten niet een stukje kunnen meebetalen? Bij bijzondere momenten draag je toch samen iets bij?”
Reacties die ze niet zag aankomen
Floor ging ervan uit dat haar vrienden het zouden begrijpen. “Ik dacht dat ze het zouden zien als samen investeren in een prachtige dag.” Maar dat pakte anders uit.
De reacties waren gemengd, en sommigen waren ronduit geïrriteerd. “Het gaat mij niet eens om het precieze bedrag, maar ik vond het logisch om met z’n allen bij te dragen aan zo’n speciale dag,” zegt Floor. “Het deed pijn om te horen dat een paar mensen er boos om waren.”
Veel van de weerstand kwam voort uit het idee dat een bruiloft voelt als een uitnodiging, geen verplichting. “Een paar vrienden gaven zelfs aan zich onder druk gezet te voelen,” zegt Floor. “Dat is precies wat ik niet wilde. Ik wil gewoon dat iedereen het leuk heeft.” Dat haar verzoek een nare sfeer veroorzaakte, raakte haar. “Het is verdrietig dat iets wat zo mooi hoort te zijn ineens zo ingewikkeld wordt.”
Wat het met haar doet
De combinatie van de organisatie en de negatieve reacties zorgt voor spanning. “Het is echt een emotionele achtbaan. Je gaat van blij naar teleurgesteld en weer terug,” legt ze uit. “Ik snap hun kant ook, maar het is óók mijn dag,” voegt ze eraan toe. “Ik hoopte op een beetje begrip en support.”
Ze vraagt zich geregeld af hoe ze dit slimmer had kunnen aanpakken. “Misschien had ik beter moeten uitleggen waarom ik die bijdrage vraag,” zegt ze. Gesprekken met vrienden lopen daardoor soms hoog op. “Het voelt alsof ik hen in een lastige positie heb gezet,” geeft ze toe. “Dat was nooit de bedoeling.”
Ondanks alles blijft Floor hopen dat haar vrienden de intentie achter haar verzoek zien. “Ik hoop dat ze begrijpen dat ik het iedereen zo fijn mogelijk wil maken.” Deze situatie laat haar ook nadenken over wat vriendschap betekent. “Het gaat om samen delen, niet alleen als alles vanzelf gaat,” zegt ze. “Misschien had ik vanaf het begin opener moeten zijn over de kosten en waarom ik bepaalde keuzes maak.”
Wat ze hier vooral van leert: goede communicatie is onmisbaar. “Niet iedereen kijkt hetzelfde naar dit soort dingen,” concludeert ze. “Maar ik hoop dat mijn vrienden me blijven steunen, niet alleen omdat ze het snappen, maar omdat ze weten dat ik het oprecht bedoel.” Terwijl de grote dag dichterbij komt, blijft ze zoeken naar een manier waarop zowel haar droom als haar vriendschappen overeind blijven.