Lenie is 95 en brengt haar dagen meestal in stilte door. Ze kreeg vier kinderen; één kind is ze verloren. De andere drie leven nog, maar spelen in haar dagelijks leven nauwelijks een rol. Steeds weer hoort ze hetzelfde: “geen tijd”. Omroep West zette haar verhaal in de spotlights — en daarmee ook een onderwerp dat veel ouderen maar al te goed kennen: eenzaamheid.
Een verlies dat blijft
Ruim dertig jaar geleden overleed Lenies zoon aan ALS. Hij werd maar 37. Ze vertelt er rustig over, bijna zakelijk. “Er wordt veel geld opgehaald om die ziekte te stoppen,” zegt ze. “Voor mijn jongen kwam dat te laat, hopelijk niet voor anderen.”
Ze kiest haar woorden zorgvuldig, maar je voelt het verdriet. Het gemis van haar zoon staat niet op zichzelf — ook het contact met haar andere kinderen is vrijwel verdwenen. Bezoek komt zelden voor en de telefoon blijft vaak stil.
Dagen die eindeloos lijken
Daardoor kruipen de dagen voorbij, stil en lang. Soms ziet Lenie uren niemand. Ze staart naar buiten en wacht. “Als het mooi weer is, lopen er misschien wat kinderen langs,” zegt ze. “Verder gebeurt er niets. Het is zó stil.”
Juist die leegte maakt kleine dingen groot. Een vogel in de boom, iemand die voorbijloopt — dat zijn de momenten waar haar dag om draait. Maar die stilte vreet aan je. “Daar ga je langzaam aan onderdoor,” zegt ze hoorbaar geëmotioneerd. Het gebrek aan aandacht en nabijheid drukt zwaar. “Ze hoeven later niet te huilen bij mijn begrafenis,” voegt ze toe. “Dat moeten ze nu doen.”
Een buurvrouw die het verschil maakt
Gelukkig is er Desiree, de buurvrouw. Tijdens het uitlaten van haar hond zwaait ze altijd even en maakt ze geregeld een praatje. Zonder dat Lenie het wist, hield Desiree ook een oogje in het zeil — iets wat uiteindelijk levensreddend bleek.
Afgelopen winter ging het mis toen Lenie in de tuin uitgleed. In de rustige straat had niemand iets door. Pas na anderhalf uur zag Desiree haar liggen en schoot ze meteen te hulp.
Sindsdien hebben ze vaste momentjes samen. Meerdere keren per week drinken ze thee en kletsen ze bij. Voor Lenie betekenen die bezoekjes alles. “Dan vertel ik wat ik heb gezien,” zegt ze. “Een koolmees, een ekster, twee kinderen die langsliepen. Dat is mijn wereld.”
Aandacht die raakt
Het verhaal van Lenie liet Desiree niet los. Ze vond dat haar buurvrouw gezien mocht worden en nam contact op met Omroep West. Verslaggever Johan kwam langs — niet alleen met cadeautjes, maar vooral met tijd en oprechte aandacht.
Lenie reageerde verrast en zichtbaar ontroerd. “Een cadeautje is altijd leuk,” zegt ze met een glimlach, terwijl ze alles rustig bekijkt. Ze praat open over haar leven. Ondanks haar leeftijd redt ze zich nog goed en komt ze verzorgd en helder over. Maar op de vraag of ze gelukkig is, valt het even stil. “Niet altijd,” zegt ze eerlijk. “Ik ben te vaak alleen.”
Een lichtpuntje in donkere dagen
De verrassing is compleet wanneer ook Desiree even binnenloopt. Lenie noemt haar haar engel. De buurvrouw spreekt vol bewondering over haar. “Ze probeert altijd positief te blijven,” zegt ze. “Maar als je dagen achter elkaar niemand ziet, wordt het gewoon heel zwaar.”
Met de feestdagen in aantocht is het huis even gevuld met warmte. Er zijn lekkernijen, kleine presentjes en zelfs een molentje — iets waar Lenie dol op is. Voor een moment is de stilte weg en klinkt er muziek, gelach en leven in huis.
Lenies verhaal laat zien hoe schrijnend eenzaamheid kan zijn, vooral bij ouderen — en zeker rond de feestdagen. Misschien is het een zachte aansporing aan ons allemaal: kijk naar elkaar om. Een bezoekje, een belletje of een praatje kan meer betekenen dan je denkt.
Laat dit verhaal je eraan herinneren om extra om te kijken naar de mensen om je heen. 💛