Yvette is veertig en laaiend, want haar knalgroene honderdje blijkt ineens nergens welkom. Hoe kan iets dat officieel geld is opeens behandeld worden als verboden snippertje? Voor haar is dat compleet onzinnig.
Waar is het Nederlandse honderdje gebleven?
In Nederland kom je het biljet van honderd nog nauwelijks tegen. De meeste geldautomaten geven alleen vijftigjes. Dat oogt handig, maar volgens Yvette zorgt het vooral voor gedoe en wantrouwen bij iedereen die contant wil blijven betalen.
Hoe het in Duitsland anders gaat
Onlangs haalde Yvette cash in Duitsland. Daar rollen de honderdjes nog gewoon uit de automaat. Niemand doet moeilijk en iedereen neemt het zonder gedoe aan, geen gefrons, geen ingewikkelde discussies over beleid.
Thuis barst de ellende los
Terug in Nederland wilde Yvette met dat vers gepinde geld afrekenen. Tot haar stomme verbazing werd het biljet overal geweigerd. Het voelde alsof ze met een curiositeit stond te zwaaien in plaats van met echt geld.
Overal hetzelfde: “Nemen wij niet aan”
Elke zaak kwam met dezelfde zin: “Nemen wij niet aan.” Yvette vindt die opstelling eigenwijs en bot. Ze ziet het als gemakzucht die verkocht wordt als beleid. En ondertussen lijkt niemand nog te weten wat “wettig betaalmiddel” betekent.
Ze haalt de wet erbij
Yvette is ervan overtuigd dat het honderdje geaccepteerd moet worden. Dat riep ze ook vastberaden tegen meerdere kassamedewerkers. Maar ze kreeg alleen schouderophalen terug, want steeds meer winkels maken hun eigen regels.
Haar standpunt verhardt
Volgens Yvette is Nederland de bocht uitgevlogen door contant geld te weren. Ze noemt de houding van winkels ronduit autoritair. Voor haar is het afwijzen van contant geld de eerste stap naar totale financiële controle.
“Cash only” maakt haar razend
Wat haar irriteert, is een samenleving die zegt van cash te houden maar ondertussen alles naar pin, apps en contactloos duwt. Voor Yvette is dat een aanval op vrijheid, privacy en gewoon onderling vertrouwen. Als je geen keuze meer hebt, wat blijft er dan over?
Ze vertrouwt winkels steeds minder
Als je weigert wat officieel geldig is, verlies je geloofwaardigheid, vindt Yvette. Ze voelt zich behandeld alsof zij de boosdoener is. Die arrogantie is volgens haar uitgegroeid tot een vreemde nationale gewoonte.
Waar winkels bang voor zijn
Winkeliers zeggen bang te zijn voor valse biljetten. Yvette noemt dat onzin. Banken checken toch alles, zegt ze. Angst mag volgens haar nooit een reden zijn om burgerrechten in te perken. Haar toon wordt alleen maar vuriger.
Volgens Yvette: moderne betutteling
In Yvettes ogen lijdt Nederland aan zware betutteling. Alles moet digitaal, meetbaar en controleerbaar. Verschijn je met cash, dan word je meewarig aangekeken. Ze ziet het als stille sociale uitsluiting van gewone mensen.
Het biljet als symbool
Voor Yvette is dat honderdje allang meer dan een stukje papier. Het staat voor tegenspraak. Ze wisselt het niet in en stopt het niet weg. Volgens haar moeten burgers opstaan tegen deze onzinnige ontwikkeling.
Duwen richting digitaal
Nederland stuurt iedereen de digitale kant op zonder eerlijk gesprek, vindt Yvette. Dat is volgens haar riskant. Vrijheid begint bij kunnen kiezen. Zonder contant geld heb je geen echte autonomie. Dat raakt haar diep.
Haar radicale voorstel
Liefst zou Yvette elke winkel verplichten om cash aan te nemen. Weigeren zou zelfs strafbaar moeten zijn, zegt ze. Het klinkt stevig, maar volgens haar is het nodig om de balans te herstellen.
Een kromme ontwikkeling
Onbegrijpelijk, vindt ze, dat technologie zwaarder weegt dan toegankelijkheid. Ouderen, kwetsbaren en mensen die privacy waarderen, worden genegeerd. Nederland is daarin hard en verblind geraakt, zegt Yvette.
Ze voelt zich niet gehoord
Niemand lijkt haar zorgen serieus te nemen. Dat vreet aan haar. Ze voelt zich een roeper in de woestijn terwijl de samenleving blind de digitale afgrond in marcheert. Daar wordt ze somber van.
Geld weigeren voelt vijandig
Voor Yvette voelt het afwijzen van contant geld als een frontale aanval. Ze is boos omdat ze zich buitengesloten voelt in haar eigen land. Winkels mogen klanten niet behandelen als hinderlijke obstakels, vindt ze.
Tijd voor herwaardering
Daarom pleit Yvette voor een herwaardering van contant geld. Het honderdje hoort volgens haar weer gewoon uit Nederlandse automaten te komen. Dat past bij een open en vrije samenleving.
Ze gaat door met haar strijd
Yvette is niet van plan gas terug te nemen. Overal vraagt ze waarom winkels boven de wet denken te staan. Ze wil duidelijkheid en respect. Het groene biljet blijft in haar portemonnee als stil protest.
Wat vind jij?
Nu ben jij aan de beurt: is Yvettes felle boosheid te begrijpen, of maakt ze van een praktisch probleem een principiële kwestie? En hoe vrij is een samenleving die haar eigen contante geld niet meer vertrouwt?