Een eigen tuin voelt voor veel mensen als pure luxe: een stukje groen waar je zelf de regels bepaalt. Voor Astrid, 61 jaar, pakt dat alleen niet altijd zo idyllisch uit. Door de grote boom van de buren ligt haar tuin voortdurend vol bladeren, en dat bezorgt haar de nodige frustratie. In de herfst verandert alles in een dikke bladerlaag: over de borders, het terras en zelfs in de vijver. Ze heeft de buren al meerdere keren vriendelijk gevraagd om de boom te snoeien, maar daar komt geen actie op.
Astrid is al jaren verknocht aan haar tuin. Ze verzorgt graag haar planten en geniet ervan om met een boek op het terras te zitten. Sinds de boom naast haar tuin almaar groter wordt, is het onderhoud echter een stuk intensiever geworden. Dag in, dag uit loopt ze met de bezem rond om bladeren te verzamelen en de vijver schoon te houden. Toch voelt het als een strijd die je niet wint: zodra er een briesje opsteekt, dwarrelt alles weer naar beneden en is haar netjes onderhouden tuin opnieuw bedekt.
Ze heeft haar buren netjes gevraagd of ze de boom willen bijsnijden. “Het is echt een mooie boom, absoluut,” zegt Astrid. “Maar ik zit wel met al die bladeren.” Haar buren wuiven het weg. “Bladeren horen nu eenmaal bij de herfst,” was hun reactie, met daarachteraan dat een beetje natuur geen kwaad kan.
Wat kun je overwegen en hoe pak je het aan
Na weken vegen en vergeefse pogingen om haar buren mee te krijgen, begint de situatie zwaar op haar te drukken. Ze houdt van bomen en snapt hun waarde, maar ze ziet ook hoeveel extra werk het oplevert om alles netjes te houden. De extra klusjes door die ene boom worden steeds vermoeiender. “Ik wil niet elk weekend met een bezem in de weer zijn,” verzucht ze. “Dit is mijn tuin, geen stortplaats voor hun bladafval.”
Ze denkt erover om een formele klacht te doen, misschien mediation te proberen of het onderwerp in de buurt aan te kaarten, in de hoop dat de buren eindelijk zien hoe vervelend het voor haar is. Tegelijkertijd twijfelt ze: wat als de sfeer met de buren erdoor verslechtert?
Astrid zit er niet op te wachten om ruzie te maken, maar ze wil wél gewoon kunnen genieten van haar eigen tuin. Het blijft een lastige spagaat: aan de ene kant haar liefde voor groen, aan de andere kant de irritatie van het eindeloze opruimen. Iedere keer als ze klaar is met vegen en de wind weer nieuwe bladeren laat vallen, vraagt ze zich af waarom het zo moeilijk is om een beetje rekening met elkaar te houden.
Misschien moet ze nog eens met de buren om tafel om samen naar een oplossing te zoeken, of ze uitnodigen om een keer mee te helpen met opruimen. Uiteindelijk wil ze vooral ontspannen in haar tuin, zonder constant achter de natuur aan te lopen. Voorlopig blijft ze hopen dat er iets verandert—bij de buren, of desnoods in de windrichting.