Als kinderen de fout ingaan
Hoe graag je ook denkt dat je kind altijd het juiste doet, in het echte leven maakt iedereen brokken. Opgroeien is één lange oefenronde: je probeert wat uit, je loopt tegen muren op, en als het goed is neem je er wat van mee. Wat uiteindelijk het zwaarst weegt, is niet de misser zelf, maar wat je daarna met die misstap doet.
Waarom ouders straffen geven
Daarom bestaan straffen: je maakt een verkeerde keuze en je voelt de consequenties, zodat je snapt dat je een grens hebt overschreden. Soms is zo’n ingreep klein, soms juist behoorlijk stevig. In dit verhaal koos een vader voor die laatste route toen hij hoorde wat zijn dochter op school had uitgespookt.
Een vader grijpt stevig in
De tiener had in de klas een meisje belachelijk gemaakt dat door chemotherapie al haar haar was kwijtgeraakt. Toen haar vader dat te horen kreeg, was hij niet alleen kwaad, maar vooral diep teleurgesteld. Om te zorgen dat ze zoiets nooit meer zou flikken, besloot hij drastisch te reageren: hij scheerde haar hoofd kaal, zodat ze aan den lijve zou ervaren hoe het is om in de positie van het andere meisje te zitten.
Nog een schepje erbovenop
Tegenover CafeMom vertelde hij dat er meer speelde. Zijn dochter heeft namelijk een relatie met de ex van het zieke meisje, en er rommelde al langer van alles. In de klas liep een woordenwisseling uit de hand door geroddel over relaties en trouw. Volgens de vader riep het andere meisje dat de vriend van zijn dochter haar alleen voor seks gebruikte en noemde ze zijn dochter een slet. Dat schokte hem op zichzelf al: hij wist niet eens dat zijn dochter seksueel actief was. Vanaf daar escaleerde het, met als gevolg wat hij zelf het “pruikenincident” noemde.
‘Zo heb ik haar niet opgevoed’
De vader zegt dat de twee al aan het bakkeleien waren sinds zijn dochter met die jongen ging. Typisch pubergedoe, vindt hij, maar dat rechtvaardigt haar gedrag niet. Wat hem het meest trof, was haar houding bij de onderdirecteur: geen spoortje spijt, alleen uitvluchten. Ze vond dat het andere meisje het had verdiend. Voor hem was dat een keiharde grens.
‘Geen pruik. Zo naar school.’
Hij koos niet voor een stille straf, maar voor een duidelijk signaal. “Geen pruik,” zou hij hebben gezegd. “Ze gaat zo naar school tot het terug is gegroeid.” Dat zorgde meteen voor een golf aan reacties, online en in de buurt. Veel mensen, onder wie de moeder van het meisje, vonden dat hij compleet overdreef. Zij vreesden dat zijn dochter nu zelf doelwit van pesten zou worden.
Empathie afdwingen als doel
De vader laat zich niet afschrikken door kritiek. Precies dát was volgens hem het idee: zijn dochter laten voelen hoe het is als mensen je aankijken om iets waar je geen controle over hebt. In zijn ogen miste ze basisempathie, en hij wilde haar met een les die je niet snel vergeet laten begrijpen hoe pijnlijk buitensluiting kan zijn. Hij benadrukt dat hij pesten verafschuwt en het onbegrijpelijk vindt als ouders het bagatelliseren omdat ze hun “engel” niet onder ogen durven te zien.
Te ver gegaan, of juist nodig?
De discussie draait nu vooral om de vraag of dit opvoeden is of vernederen. Critici zeggen dat schaamte geen empathie kweekt, maar angst en wrok. Anderen vinden dat sommige overtredingen om een harde ingreep vragen, juist omdat woorden dan niet voldoende zijn. De vader houdt vol dat hij een duidelijke, directe les wilde geven en dat iets halfzachts geen indruk had gemaakt.
Hoe kijk jij hiernaar?
Ging deze vader over de schreef door het hoofd van zijn dochter te scheren, of was het een harde maar rechtvaardige manier om haar de gevolgen van pesten te laten voelen? Waar trek jij de lijn tussen corrigeren en vernederen, en hoe leer je een tiener echte empathie? Laat ons weten hoe jij dit ziet.
