Rozemarijn haalt veel plezier uit etentjes met haar man, Pieter-Paul. Ze geven de voorkeur aan restaurants die een vermelding hebben in de Michelin-gids, omdat dat doorgaans kwaliteit waarborgt, zegt ze. Wanneer ze uit eten gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 bij een oppas thuis. “Zo kunnen wij lekker genieten van een uitgebreid zevengangenmenu met bijpassende wijntjes, terwijl de kinderen zich thuis vermaken met een pizza. Zo is iedereen gelukkig,” lacht Rozemarijn.
De dochters genieten meestal van een avondje zonder hun ouders, maar de laatste tijd vragen ze vaker of ze mee kunnen naar het restaurant. “Kinderen op die leeftijd meenemen naar een sterrenrestaurant zien we nog niet zitten,” vervolgt Rozemarijn. “Maar voor een lunch nemen we ze vaak wel mee.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangenmenu en eten de kinderen gezellig mee. Meestal gaat dat prima en krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten over het gedrag van hun kinderen aan tafel.
Toch zijn niet alle uitjes probleemloos. Een keer was hun oudste dochter in een behoorlijk slecht humeur toen ze een eetcafé binnenkwamen. “Niets was naar haar zin, zelfs het restaurant vond ze ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig sprong het personeel bij met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor alles in goede banen werd geleid en niemand er echt last van had.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Op een dag liep een bezoekje aan een knusse bistro helemaal anders dan verwacht. “Met een tas vol speelgoed en iPads kwamen we binnen,” vertelt Rozemarijn. Vrij snel merkte ze de afkeurende blikken van andere gasten, vooral die van een oudere dame die begon te fluisteren met haar gezelschap. “Mijn oudste dochter vroeg iets te luid waarom die dame zo chagrijnig keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een humeur.
Het personeel was duidelijk ook niet blij met hun komst. Zelfs nadat ze een dure fles wijn bestelden, was er weinig bereidwilligheid om speciaal voor de kinderen iets kindvriendelijks te maken. “Ze boden aan om gewoon iets van de kaart te bestellen voor de kinderen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas, de gerechten vielen niet in de smaak, en de kinderen begonnen luidkeels te huilen.
Van alles werd geprobeerd om de kinderen rustig te krijgen, maar het mocht niet baten. Het gehuil werd schreeuwen en daarna gerol op de grond. Pieter-Paul bracht hen naar de gang om te proberen ze te kalmeren. “Ik vroeg nog of een portie friet een optie was,” vertelt Rozemarijn radeloos. Toen gebeurde het onverwachte. Een jongeman van de bediening kwam naar hen toe met de boodschap dat andere gasten zich ergerden aan hun kinderen.
Verbijsterd hoorde Rozemarijn dat de rekening al voor hen klaar lag en ze vriendelijk doch dringend werd verzocht te vertrekken. “Verbijsterd en boos verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag kreeg Rozemarijn echter een verontschuldigend telefoontje van de eigenaar. Hij gaf toe dat ze nooit zo weg hadden moeten gaan, bood zijn excuses aan, en als compensatie kregen ze een terugbetaling voor het diner en de wijn en een uitnodiging voor een diner voor twee.
