Het klinkt misschien zwaar, maar ik heb besloten om mijn kleinzoon uit mijn testament te verwijderen. Dit was geen gemakkelijke beslissing, maar op een gegeven moment was de maat vol. Hij komt amper langs, laat zelden iets van zich horen, en lijkt alleen maar bezig met zijn eigen leven. Hoewel ik begrijp dat hij druk is met zijn carrière, doet het pijn dat ik geen rol meer in zijn leven lijk te spelen.
Ik herinner me nog goed toen hij klein was. Hij was mijn eerste kleinkind met een brede glimlach en slim als hij was. Vroeger kwam hij vaak langs om samen met mij eendjes in het park te voeren of een spelletje kaarten te spelen. Die herinneringen zijn me dierbaar, en ik dacht altijd dat we een speciale band hadden. Maar naarmate hij ouder werd, werd zijn aanwezigheid steeds schaarser. Eerst dacht ik dat het een fase was, dat hij druk was met school, vrienden en later werk, maar die zogenaamde fase werd permanent.
Ik heb mijn best gedaan om de band te blijven onderhouden. Ik belde, stuurde berichten en nodigde hem uit voor een kop koffie. “Ja opa, ik kom snel langs,” zei hij dan, maar hij kwam nooit. Uiteindelijk ben ik gestopt met bellen en berichten sturen. Waarom blijven aandringen als hij het initiatief niet neemt om mij te bezoeken? Hij woont immers maar op een kwartiertje rijden, maar zelfs dat blijkt te veel gevraagd.
Toen dacht ik: als hij geen tijd of behoefte heeft om me te zien, waarom zou ik dan mijn bezit aan hem nalaten? Het klinkt misschien materialistisch, maar voor mij voelt het als een wederzijdse zorg.
Herziening van Verbintenis
Er zijn genoeg mensen die wel moeite doen om tijd met mij door te brengen. Mensen die langskomen om te praten, een wandeling te maken of gewoon voor me klaar te staan. Waarom zou ik hen minder waarderen dan iemand die mij genegeerd heeft?
Dus nam ik contact op met de notaris en vertelde dat ik mijn testament wilde aanpassen. Mijn kleinzoon werd geschrapt. In plaats daarvan laat ik mijn bezittingen na aan mijn andere kleinkinderen en goede vrienden, zij die er echt voor mij zijn. De notaris was even verbaasd, maar voerde mijn verzoek zonder vragen uit. En eerlijk gezegd voelde dat als een opluchting, alsof er een last van mijn schouders viel.
Natuurlijk vraag ik me af hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij dit ontdekt. Misschien voelt hij zich gekwetst, misschien vindt hij het niet eerlijk. Maar ik vraag me af of hij beseft hoeveel pijn zijn afwezigheid en stilte mij hebben gedaan. Begrijpt hij dat het me niet om het geld gaat, maar om het gevoel van onbetekenendheid in zijn leven?
Met deze beslissing is het niet mijn intentie om iemand te straffen. Maar ik wil ook niet doen alsof alles goed is als dat niet het geval is. Misschien ziet hij deze keuze als een wake-upcall, een kans om zijn prioriteiten opnieuw te beoordelen. En misschien ook niet. Ik hoop alleen dat hij op een dag inziet wat hij heeft gemist, niet alleen in materieel opzicht, maar vooral in termen van familie en samen zijn.
Soms denk ik terug aan die momenten in het park, toen we op het bankje zaten en hij enthousiast vertelde over zijn dromen en toekomst. Dat mis ik, dat geef ik toe. Maar ik kan niet terug naar vroeger en wil mijn laatste jaren niet met teleurstelling doorbrengen. Daarom heb ik het beste gedaan wat ik kon, zelfs als anderen dat misschien niet begrijpen.
Dit is mijn leven, en dit is mijn keuze. En ik vind dat ik het recht heb om zelf te beslissen.
