Waarom Sanne nooit haar derde kind wilde

Sanne is 29 jaar, moeder, en draagt een zware last met zich mee. Terwijl ze haar pasgeboren derde kindje liefdevol vasthoudt, worstelt ze met een schuldgevoel dat moeilijk te uiten is. “Ik wilde eigenlijk geen derde kind,” fluistert ze bedroefd.

Deze harde waarheid is iets waar Sanne elke dag mee worstelt. Haar liefde voor haar kleine is evident, daar twijfelt niemand aan, maar de onverwachte zwangerschap was een totale verrassing voor haar.

Sanne en haar partner hadden altijd gedacht dat twee kinderen genoeg zouden zijn. Met hun jongen en meisje van vier en zes jaar leek hun gezin compleet.

“Het voelde perfect,” zegt Sanne. “We hadden een goede balans gevonden en alles liep op rolletjes.”

Een derde kind was nooit echt een overweging voor hen. Ze was druk bezig met haar werk, het onderhouden van haar relatie en de zorg voor hun twee kinderen. Het leven was hectisch, maar beheersbaar.

Toen ze onverwachts ontdekte dat ze opnieuw in verwachting was, stond hun wereld op zijn kop. “Ik was in shock,” vertelt Sanne. “Ik voelde me overweldigd en onzeker. Hoe moesten we dit allemaal redden?”

De voorliggende uitdagingen onder ogen komen

Sanne en haar partner stonden voor een lastige keuze. Na het overwegen van verschillende opties, besloten ze de zwangerschap voort te zetten. Hoewel Sanne rationeel begreep waarom ze dit deden, voelde het nooit als echt haar eigen beslissing.

“Het voelde alsof ik de grip op mijn leven kwijt was,” zegt ze. “De druk van buitenaf, van familie, de maatschappij en zelfs van mezelf, was enorm.”

Tijdens deze zwangerschap voelde Sanne zich anders dan bij de vorige keren. Waar de eerdere zwangerschappen gepaard gingen met opwinding en verwachting, voelde deze als een zware last. “Ik deed mijn best om blij te zijn,” zegt ze. “Maar diep vanbinnen kon ik de angst en het gevoel van machteloosheid niet van me afschudden.” Ze voelde zich vastzitten in een situatie waar ze niet uit kon komen.

De komst van haar derde kind veranderde weinig aan deze gevoelens. Ondanks dat ze onmiddellijk liefde voor haar kindje voelde, was er een constant knagend gevoel van spijt.

“Het klinkt verschrikkelijk,” zegt Sanne met trillende stem. “Maar ik kon niet loslaten dat dit niet het leven was dat ik voor mezelf voor ogen had.”

Met de geboorte van hun derde kindje kwamen ook nieuwe obstakels. De routine die ze met hun twee kinderen eindelijk onder controle hadden, werd ineens weer complex. “Alles waar we zo hard voor gewerkt hadden, leek tussen onze vingers door te glippen,” vertelt ze. Het was niet alleen de lichamelijke vermoeidheid, maar ook de emotionele uitputting die haar parten speelde.

De relatie met haar partner kwam onder druk te staan. “We hadden meer ruzies dan ooit,” herinnert ze zich. “Ik voelde me zo alleen met mijn gevoelens. Hij probeerde me te begrijpen, maar ik kon het niet echt uitleggen. Hoe leg je uit dat iets wat nu een deel van je gezin is, eigenlijk niet de bedoeling was?” Deze isolatie maakte het nog moeilijker voor Sanne om met haar gevoelens om te gaan.

Toch blijft Sanne hard werken voor haar gezin. Ze beseft dat haar gevoelens complex zijn en zoekt manieren om ermee om te gaan. Ze krijgt nu ondersteuning van een therapeut om haar gevoelens beter te begrijpen en verder te komen. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet ook eerlijk zijn over mijn gevoelens om te kunnen genezen en er echt voor mijn kinderen te zijn.”

Sannes verhaal toont aan dat niet elke zwangerschap of gezinsuitbreiding een sprookje is. Soms is de realiteit rommelig en pijnlijk, en zijn de emoties niet altijd makkelijk te verwerken. Door eerlijk te zijn over haar eigen ervaringen, hoopt Sanne niet alleen zichzelf te helpen maar ook anderen in vergelijkbare omstandigheden. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”

Scroll naar boven