Tatoeages zijn niet welkom in mijn restaurant
Al twintig jaar lang leid ik mijn restaurant met strikte discipline. Alles valt op zijn plek: van het linnen tot de glazen en het personeel. Gastvrijheid begint met de juiste uitstraling, en bij mij draait het om schoonheid in de brede zin. Dat betekent: geen tatoeages.
Ik heb absoluut niets tegen de mensen persoonlijk, dat wil ik wel duidelijk maken. Maar tatoeages zien er rommelig uit, zijn schreeuwerig en ongepast. Ze verstoren de rust in mijn zaak. Een ober met een doodshoofd op zijn arm verandert de sfeer. Voor mij is dat ongewenst.
Sollicitanten met tatoeages komen bij mij niet langs de selectie
De laatste jaren zie ik ze steeds vaker langskomen: jonge mensen met armen vol tatoeages, nekstukken, en soms zelfs gezichtsversieringen. Alsof ze geen serieuze baan willen. Ik kijk ernaar en denk: je hebt een verkeerde keuze gemaakt, jongen.
Eerste indrukken zijn enorm belangrijk bij een sollicitatie. En tatoeages geven meteen een verkeerde indruk bij mij. Geen discussie. Als je graag je lichaam vol tekent, prima, maar verwacht dan niet dat ik je toelaat in een professionele omgeving waar representatief zijn essentieel is.
Tatoeages zijn geen uiting van jezelf, maar verminken je huid
Laten we niet doen alsof tattoos kunst zijn. Het is als het zetten van graffiti op je huid, blijvend. En dan moet ik er dagelijks naar kijken, mijn klanten ook. Voor mij is het een signaal van protest tegen fatsoen en normen. Dat wil ik niet.
Tattoos mogen dan steeds normaler worden in de samenleving, maar dat betekent niet dat ze geschikt zijn voor een professionele omgeving. Net als jeans met gaten blijven ze ongepast voor representatief werk. In mijn restaurant serveer je geen wijn met een schedel op je hand of een slang die onder je mouw vandaan komt.
De jeugd denkt enkel aan het nu
Wat me het meest dwarszit? De impulsiviteit zonder erbij na te denken. Jongeren laten zich al op hun achttiende onder de naald zetten zonder stil te staan bij wat dat later voor hen betekent. Het lijkt wel of het ze niet uitmaakt. Of ze denken overal wel tegen bestand te zijn.
Maar dan komen ze hier solliciteren en als ik dan ‘nee’ zeg vanwege hun tattoos, dan wordt er direct over discriminatie gesproken. Nee, het is een gevolg van keuzes die je maakt. Jij koos voor die tatoeage, ik kies ervoor dat je hier niet kunt werken. Dat is eerlijk.
Mijn restaurant, mijn regels
Ik wil een bepaalde kwaliteitsnorm uitstralen, en die sluit mensen met zichtbare tatoeages uit. Dat is mijn recht als ondernemer. Het gaat hier niet om haarkleur of afkomst. Het gaat om iets wat je bewust hebt gekozen—een vrijwillige keuze dus.
Dan hoor je de kritiek: “Je bent ouderwets, bevooroordeeld of misschien wel discriminerend.” Maar ik run een succesvolle zaak, geen tattoo-shop. Mijn klanten verwachten stijl en sereniteit, geen chaos en inktvlekken. Dat ben ik ze verplicht. Dat is mijn verantwoordelijkheid als eigenaar.
Stel jezelf de vraag: waar trek jij de grens?
Is het erg dat ik deze richtlijn aanhoud? Misschien wel. Maar ik ga mijn normen niet aanpassen aan trends die over een decennium weer verdwijnen. Laat mensen met tatoeages lekker werken daar waar het wel past. Mijn restaurant is die plek niet.
Waar ligt jouw grens? Vindt jij het normaal als een ober met een spin op zijn keel je wijn serveert? Of een serveerster met “NO REGRETS” op haar hand je eten brengt? Voor mij is dat simpelweg niet professioneel.
Wat zou jij doen?
Dus ja, ik neem geen mensen aan met tattoos. Niet omdat ik mensen verafschuw, maar omdat ik bepaalde normen nastreef. Mijn zaak draait al twintig jaar op stijl, klasse en controle. Tattoos passen daar niet bij, punt.
En nu jij: hoe zou jij het aanpakken? Zou jij je aanpassen als ondernemer? Of vasthouden aan je principes? Ik kies ervoor om mijn norm vast te houden. Want je bouwt een goede reputatie op met kwaliteit, niet met inkt.
