Van Meijeren wil tempo in het coronadossier
De parlementaire enquête naar de aanpak van corona had hét moment moeten zijn waarop de mist optrok. Na jaren met zware beperkingen, dichtgespijkerde scholen, faillissementen en miljarden aan uitgaven vragen veel mensen zich af waarom er zo is besloten en wie daar voor stond. Kamerlid Gideon van Meijeren vindt dat die helderheid uitblijft. Volgens hem maakt de commissie amper meters, en dat is in een democratie die draait om rekenschap geven niet te verkopen.
Stilstand vreet aan vertrouwen
In de Kamer sloeg hij alarm: het schiet niet op en niemand lijkt te willen doorpakken om de feiten boven water te krijgen. Intussen gaan bedrijven over de kop, lopen kinderen leerachterstanden op, hebben jongeren het mentaal zwaar en zucht de zorg nog na. Dan mag je toch verwachten dat de politiek vol gas geeft voor antwoorden. Maar volgens hem blijft de actie uit, wat de indruk wekt dat er doelbewust wordt afgeremd.
Sleutelfiguren moeten verantwoording afleggen
Voor hem is het helder: als de hoofdrolspelers niet worden gehoord, blijft het bij halve maatregelen. Namen als Mark Rutte, Hugo de Jonge, Sigrid Kaag en Jaap van Dissel zijn volgens hem onvermijdelijk; zij zaten aan de stuurknoppen. Zonder hun verklaring onder ede houd je slechts fragmenten over. De hamvraag: heeft de Kamer de lef om juist degenen te ondervragen die besluiten namen?
Angst voor een doofpotoperatie
Het begrip ‘doofpot’ duikt steeds regelmatiger op. Van Meijeren vermoedt dat de enquête expres in een lager tempo gaat om scherpe conclusies te ontwijken. Als zou blijken dat maatregelen mager waren onderbouwd of juridisch op losse schroeven stonden, kan dat politiek hard aankomen. Precies daarom moet de commissie, zegt hij, niet blijven hangen in procedures, maar radicale transparantie nastreven—ook als dat pijnlijk is.
Open kaart over keuzes en onderbouwing
In de crisis kreeg het vertrouwen in de overheid forse klappen. Veel mensen voelden zich niet serieus genomen. Nu de maatregelen zijn verdwenen, blijft het wantrouwen bestaan omdat de toelichting uitblijft. Er is openheid nodig over hoe besluiten zijn genomen over vaccinaties en mogelijke bijwerkingen, waarom scholen dichtgingen, welke rol lobbyisten speelden, waar al dat geld precies naartoe ging en welke wetenschap de lockdowns droeg. Zolang die punten niet helder worden, nemen geruchten en polarisatie de ruimte in.
Waarom geen debat over hoe het ervoor staat?
Van Meijeren wilde een plenair debat over de status, maar kreeg daar geen meerderheid voor. Dat riep vragen op: waarom zou je niet in debat gaan over een van de belangrijkste onderzoeken van nu? Tegenstanders vermoeden een politieke reflex om elkaar te sparen, omdat veel betrokkenen zelf aan het beleid meewerkten. Voorstanders van rust en zorgvuldigheid zeggen juist dat de commissie tijd moet nemen. Alleen is dat moeilijk uit te leggen als er van buitenaf weinig voortgang zichtbaar is.
De samenleving draagt nog de littekens
De gevolgen zijn allesbehalve abstract. Familiebedrijven gingen onderuit, mensen raakten geïsoleerd en in verpleeghuizen moesten dierbaren soms door het raam afscheid nemen. Dat laat sporen na. Daarom vragen veel Nederlanders zich af: waren die ingrepen allemaal nodig, zijn kosten en sociale schade eerlijk meegewogen, en zijn vergissingen erkend en rechtgezet?
Niet om te straffen, maar om te leren
De coronatijd trok een scheidslijn door het land: sommigen vonden harde maatregelen noodzakelijk, anderen voelden zich ingeperkt. Juist daarom moet het onderzoek eerlijk en volledig zijn. Van Meijeren benadrukt dat het niet om afrekenen gaat, maar om lessen te trekken. Waar wetenschap, politiek en macht te veel samenvallen zonder stevige tegenspraak, ontstaan gevaren. Besluiten die in beslotenheid worden genomen, vragen achteraf extra uitleg.
De bal bij commissie en Kamer
Volgens Van Meijeren staat de enquête op een splitsing: of er wordt gas gegeven en alle verantwoordelijken worden onder ede gehoord, of het blijft bij voorzichtigheid en procedurele praat. Hij kiest duidelijk voor het eerste. De bal ligt bij de politiek: durft de Kamer het hele verhaal op tafel te leggen?
Tijd voor echte rekenschap
Eén ding staat vast: wegkijken is geen optie. Er klinkt een luide roep om ongemakkelijke, onversneden transparantie. Het coronebeleid liet diepe sporen na; zonder eerlijke reflectie neemt het wantrouwen alleen toe. Openheid is geen extraatje, maar een kernwaarde van de democratie. Wie fouten niet erkent, maakt ze opnieuw. Nu de pandemie voorbij is, is dit het moment voor een scherpe evaluatie—niet om wraak te nemen, maar om voortaan sterker en eerlijker te handelen.